Een vertraging van maar liefst 3,5 uur....

Zo, we zitten eindelijk, na een inspannende en zenuwtergende reis in Cochin, 850 km naar het zuiden. Zes uur zondagavond kwam onze taxi voor rijden, voorzien van een vriendelijke jonge chauffeur die zich even later zou ontpoppen als een tweede Max Verstappen. De trip naar het treinstation was slechts zo’n 60 km maar voor onze zenuwen was dat meer dan genoeg: onmogelijke inhaalmanoeuvres dus vlak voor naderende auto’s weer snel terug. Op één rijstrook kun je best met z’n drieën naast elkaar, weet ik nu, zelfs als één van de drie een bus of vrachtwagen is. En je mag best claxonneren tegen je voorganger als die voor een rood stoplicht staat. En je mag ook rustig een politie-auto met loeiende sirene passeren als je kunt. Ja, het Indiase verkeer opent onvermoede mogelijkheden…. Dinie heeft m’n arm bijna fijngeknepen… Maar desondanks stonden we om half acht ‘s avonds heelhuids in het Margaon Railwaystation. Om half tien zou onze trein gaan…..zou …..natuurlijk vertraging… nieuwe vertrektijd 23.55 uur. Viereneenhalf uur wachten… da’s wat anders dan een half uurtje ns-vertraging door blad op de rails. Het station was afgeladen met wachtende passagiers: geen enkele trein reed echt op tijd. Een Engels echtpaar was er al om 18.30 uur om dan tot de ontdekking te komen dat hun trein pas om 02.00 uur ‘s nachts zou vertrekken. Ja, je hebt zelfs bij vertragingen, altijd baas boven baas. De treinen hebben een onvoorstelbare lengte, soms wel 30 wagonnen achter elkaar dus wij vroegen ons al af hoe we in godsnaam onze slaapwagon zouden kunnen vinden. Een zeer behulpzame railwayman kwam ons echter te hulp: allereerst door een kar met een platgeslagen doos aan ons ter beschikking te stellen dan konden we tenminste zitten want in het station zat heel India op de grond. Hij beloofde ons ‘at midnight’ naar onze plaats te begeleiden ( uiteraard tegen een fooi) . Helaas voor hem trad er daarna nog een extra vertraging op waardoor we uiteindelijk pas om 00.45 uur vertrokken. Maar hij bleef wachten. We hadden overigens een prima plek in de trein: in onze coupé (2de klas) geen mede-passagiers, schone lakens, een deken, airco….en dat in tegenstelling tot de derde klas, die overvol zat, met zelfs mensen op de vloer, tralies voor ramen waar geen glas in zat. Jammer genoeg geen geiten en kippen ( hebben we in Maleisië al ‘‘s meegemaakt ). Over die 850 km doet die trein maar liefst 14 uur dus we waren maar wat blij met onze coupé.
We zitten nu in Cochin in een super-de-luxe hotel van vermoedelijk een rijke arabier , met alles erop en eraan behalve alcohol..en , ik krijg de indruk, dat wij bijna de enige gasten zijn… tja voor een gereduceerde prijs van 35 euro wil je hier als rechtgeaarde Nederlander wel even doorbrengen.
We hebben enige problemen met het plaatsen van de foto’s op de site, die komen dus wat later.