Strand en gesprekjes

De laatste dag in het Addo Elephant National Park was eigenlijk een herhaling van zetten: we hebben werkelijk het hele park doorkruist ( zo’n 50 km bij 30 km), in het zuidelijk deel was maar weinig wild te bekennen omdat er bijna geen waterpoelen zijn. Alles bleek geconcentreerd in het noordelijk deel vooral rond de modder- en waterpoelen aan de gravelwegen. Dinie wilde graag leeuwen zien maar helaas hebben we die niet meer kunnen ontdekken, wel echter honderden olifanten, grote buffelkuddes, tientallen zebra’s, koedoes, waterbokken, olifantenmestkevers ( echt bijzonder), tientallen wrattenzwijnen, een schildpad, een hele grote eenzame baviaan en tot slot werd nog een wens van ons vervuld: een paar hyena’s. Toch een vruchtbare dag.

Port Elizabeth, een industriestad

Zondag lieten we Addo weer achter ons: op weg naar Port Elizabeth

Port Elizabeth is een saaie vrij grote industriestad met echter een zeer lang zandstrand, wat dan ook de belangrijkste attractie is. Ons guesthouse lag in één van de rijkere wijken met brede straten op loopafstand van het strand: Summerstrand. We werden zeer warm ontvangen door onze gastvrouw Alinda, die meteen benadrukte dat de gasten zich hier als één familie mochten voelen. Ze voegde de daad bij het woord door ons te overstelpen met informatie en goede adviezen. Lief maar soms enigszins irritant. Wij lieten meteen weten dat de volgende dag bij het ontbijt niet op ons gerekend hoefde te worden want we hadden een ontbijtafspraak met familie van onze vriend Ben. Onze gastvrouw keek enigszins beteuterd, later begrepen we waarom: ze maakt elke ochtend hele persoonlijke ontbijtmenu’s waarin ze alle gasten voorstelt en vertelt wat ze die dag gaan doen……

De volgende ochtend hebben we inderdaad heel gezellig samen met Marieke en Cobus ontbeten met uitzicht op een wilde zee met vrolijke dolfijnen. Het was dé gelegenheid om even wat persoonlijke zaken door te spreken maar ook om onze indrukken te checken met deze inwoners van Port Elisabeth. Die onveiligheid..wij hadden er , mede door onze voorzichtigheid, nog maar weinig van gemerkt…..nou, die onveiligheid is er echt wel. Met name in de buurt van de krottenwijken, de townships. Wij waren daar al twee keer door heen gereden, weliswaar met het vaste voornemen onder geen voorwaarde te stoppen….Marieke en Cobus vertelden echter die weg altijd te mijden, dan maar wat omrijden, dat is veiliger. Later bleek dat onze gastvrouw Adinda hetzelfde adviseerde. Ook is het oppassen bij geldautomaten maar ook dat wisten we al.Advies van Marieke en Cobus: ‘ Geniet van “onze mooie, komplekse (gevaarlike) land”. En dat doen we volop. ’s Middags nog even samen naar het fantastische wilde strand bij de vuurtoren van Cape Recife. We spraken met een stel golfsurfers, die aangaven slechts in een bepaald gedeelte van de baai te kunnen surfen, bij Cape Recife zaten grote witte haaien dus daar was die sport niet aan te raden. Al met al een welbestede dag met fijne gesprekken en een strandwandeling.

Zuid-Afrikaanse boeren en edelsmid

Dinsdag op advies van onze guesthouselady een flink stuk van het landschap ten zuiden van Port Elisabeth verkend: eerst weer over gravelwegen door een wildpark ( weinig wild gezien..dat lag allemaal voor pampus door de warmte onder de bomen en struiken), daarna een zeer oude nederzetting (niet meer in gebruik) van zeer christelijke Nederlandse boeren bezocht : het Karel Landman Memorial, ter nagedachtenis aan deze hardwerkende kolonisten. De tocht hebben we afgesloten in het plaatsje Kenton on Sea, dat een fantastisch uitzicht biedt op zee en duinen. Toch weer effe bijna 200 km gereden……Ook hebben we ( weliswaar woensdagmorgen) nog het atelier van de echtgenoot van onze guesthouselady bezocht: hij maakt allerlei sieraden in goud en zilver, allemaal nog door oud vakmanschap. Ons gesprek ging behalve over zijn werk ook over de positie van de blanken in Zuid-Afrika: die komen, ondanks een goede opleiding, bijna niet aan het werk. Om de zwarte meerderheid van de bevolking te stimuleren worden de blanke bedrijfseigenaren gedwongen zwarte economische partners te kiezen. Onze edelsmid moet elke vijf jaar een vergunning voor zijn werk aanvragen, die krijgt hij echter alleen als hij een zwarte mede-eigenaar heeft met minstens 15% van de aandelen. Het grote probleem zit ‘m ,aldus de sieradenmaker, in het feit dat de bevolking van Zuid-Afrika elke 25 jaar verdubbeld: dat levert een onoplosbare werkloosheid op.

Vandaag, woensdag 7 februari, zijn we verder gereisd naar de Plettenberg Bay. Een fantastische rit door een indrukwekkend landschap: de Gardenroute. Wat is Zuid-Afrika toch mooi… Aan de zonovergoten en ademloos mooie Plettenberg Bay zitten we nu op een fantastische plek op een duur ‘Golf Estate’…. we horen de kinderen al lachen…gaan ze toch aan het golfen…..Wel is alles weer zwaar omgeven met hekken en beveiliging: bij de poort een bewapende wacht, bij ons wijkje een groot hek, alleen met een eigen code te openen, bij ons guesthouse weer een hek met code en als we naar het strand willen weer een hek met een zwaar hangslot… al met al lopen we hier wel met een zak vol sleutels en apparaatjes om hekken te openen….maar eigenlijk vergeten we dat ongemak bij al het natuurschoon om ons heen…..