Natuurgeweld en de uitdaging van 72-jarigen

Vandaag maar ’s een lofzang op Zuid-Afrika! We hebben ’t veel over onveiligheid gehad maar feitelijk hebben wij daar tot nu toe weinig van gemerkt dus is ’t tijd om ’s te kijken naar de positieve ervaringen en die zijn d’r volop. Allereerst de wegen: aanvankelijk in het oosten veel gaten in de weg maar daarna, eigenlijk vanaf St.Lucia: prima wegen en ieders rijgedrag is prettig en beleefd: bij de tweebaanswegen rijd je even op de vluchtstrook als iemand je wil passeren en de passant knippert dan even met de lichten als dank. Dit is een goed gebruik dus iedereen doet ‘t. En dan de toiletten: die zijn er overal en ze zijn ook schoon en voorzien van toiletpapier. ’t Eten in de restaurants: goedkoop, veel ( da’s Zuid-Afrikaans, zeggen ze hier) en lekker! We betalen voor de warme maaltijd met ons tweeën maximaal tussen €25 en €30 euro en da’s inclusief de wijn en een biertje. Moet je in Nederland ’s om komen…..En dan de natuur: we hebben er al veel over geschreven…..onbeschrijfelijk mooi.

Donderend natuurgeweld

Zoals al verteld zitten we nu in een guesthouse aan de Plettenbergbaai . Dit is echt een exclusief stukje Zuid-Afrika: grote huizen met prachtige tuinen en bijna allemaal met uitzicht op zee. De kust bestaat uit rotsen waar de grote oceaangolven met donderend geweld tegenaan slaan en eindeloze lange stranden. Wij zitten bijna elke avond in een restaurant met uitzicht op strand en zee en gisteravond hadden we geluk: in de zee waren fonteinen van waterdamp te zien…..walvissen ! Gisteren het Tsitsikamma Nationaal Park bezocht: een soort regenwoud met geelhoutbomen en ijzerhoutbomen, de weg mondde uit in Nature’s Valley: een prachtige lagune met wederom betoverende stranden met rotspartijen, we hebben er lange wandelingen gemaakt. Overigens zien we telkens weer groepen bavianen, die keihard krijsend de weg onveilig maken. Langs de weg staan overal borden dat het verboden is die beesten te voeren op straffe van een boete. Nou, die beesten zijn zo groot dat je dat voeren wel laat!

Na een dagje relaxen op het strand, 150 meter van ons guesthouse, staat er weer een actieve dag op het programma. We gaan de monding van de Stormriver met de beroemde Suspension hangbrug bezoeken en daarna nog de Robberg Nature Reserve ten westen van de Plettenberg Bay. Op zo’n dag kom ik mezelf echt tegen: m’n hoogtevrees en toenemende instabiliteit maken ’t me behoorlijk lastig. Natuurlijk laat ik mezelf niet kennen en begin samen met dat stoere wijf van me ( die behalve van wat minder uithoudingsvermogen nergens last van heeft) aan de steile tocht naar boven om de Suspension hangbrug boven een diepe kloof te bereiken. Onderweg schrikken we ons nog even rot van een troep krijsende bavianen maar heel langzaam lukt ’t ons toch bij de brug te komen. Dinie gaat nog wat verder, ik houd ’t voor gezien: die brug gaat ook nog enigszins heen en weer dus voor mij al helemaal geen optie meer. Ik voel me soms een echt een oude man want Dinie moet m’n hand vaak vastgrijpen omdat de hoogtevrees me enorm parten speelt: het zweet droop in straaltjes van m’n rug en volgens Dinie trilde ik van de spanning…. Bijna niet voor te stellen maar ik ben blij dat we dit gedaan hebben: de woeste golven die metershoog tegen de rotsen slaan, maken een onvergetelijke indruk op ons.

Uitdaging voor 72plussers

’s Middags bezoeken we nog de Robberg Nature Reserve, daar zou een robbenkolonie zitten dus we zijn nieuwsgierig…..Maar laat dat nou ook een enorme rotsige berg in zee zijn met hoge kliffen waarlangs je een smal pad moet volgen. De moed zakt me bijna in de schoenen maar weer willen we ’t proberen; m’n rug was net weer opgedroogd maar het duurde niet lang of de spanning leverde weer stralen zweet op. Volgens mij ben ik deze dag een paar kilo afgevallen maar, zoals jullie weten, kan ik dat wel hebben. De lange route duurde zes uur dus daar hadden we geen tijd meer voor maar de korte route was slechts twee uur dus dat moest ons ook lukken…..de robbenkolonie was verder dus die hebben we helaas gemist wel zagen we in de diepte enkele zeehonden zwemmen maar eigenlijk waren m’n ogen en concentratie volledig gericht op het smalle pad dat een eindje verder overging in een rotsklimpartij steil omhoog… en dat viel voor ons beiden met onze 72 jaar niet mee, zal ik je zeggen…we hebben het gered ( want terug konden we niet meer..was een eenrichtingspad omdat het zo smal was) …maar terugkomend op de parkeerplaats waren we echt kapot maar wel voldaan want we hadden nog wel om ons heen gekeken en het uitzicht was telkens weer fenomenaal…..

Morgen, zondag vertrekken we naar Oudtshoorn, waar we op een struisvogelboerderij overnachten. Deze plaats ligt meer in het binnenland, in de Karoo, en we gaan daar warme dagen tot 40 graden tegemoet ….