Eindelijk in de bush

De Blyde Canyon

Vanmorgen (vrijdag 5 januari) vanuit Graskop op weg gegaan naar onze volgende locatie: Bushriver Lodge, vlakbij het Krugerpark. Maar eerst de route via de Blyde Canyon rijden. Het eerste fraaie uitzichtpunt heette ‘God’s Window’. Blijkbaar had God er vanmorgen geen zin in want de mist was zodanig dik dat we nauwelijks 50 mtr ver konden kijken. Was toch al een mistig begrip dus we hebben de Windows maar dicht gegooid en zijn doorgereden. Gelukkig trok even verder de mist op en konden we genieten van een werkelijk fantastisch landschap met betoverende watervallen, diepe ravijnen en uitgesleten rotspartijen. M’n hoogtevrees werd bij de diverse stopplaatsen behoorlijk op de proef gesteld maar dankzij Dinie’s stoere hand durfde ik zelfs bruggetjes boven 60 mtr diepe ravijnen te bedwingen. We zullen deze fantastische Panorama-route niet snel vergeten. Ook niet de gehandicapte grote baviaan die bij de ‘three Rondavels’ (uitzicht op drie grote ronde bergen boven het Blyde-ravijn) alle vuilnisbakken afstroopte.

in the middle of nowhere

Na een lange rit over vrij stille wegen met weer grote ‘potholes’ ( gaten in de weg) kwamen we ‘’s middags aan bij de afslag naar Bushriver Lodge: een kilometers lang zandpad door Afrikaanse savanne deed ons twijfelen of we wel goed zaten want dit was toch wel heel afgelegen……impala’s langs de weg en tientallen nieuwsgierige aapjes die ons nakeken. Maar uiteindelijk doemde de Lodge op, voorafgegaan door een wachthuisje met beveiligers. En wat ’n paradijs bleek dit te zijn. De Belgische beheerder wachtte ons al op om de nodige instructies te geven: niet te dicht bij de rivier want daar zitten krokodillen in en uitkijken voor de hippo’s ( nijlpaarden) die ‘s avonds aan de kant graasden. Daarnaast moeten we erop letten dat we alle deuren achter ons op slot doen, ook die van de auto: er zitten nogal wat bavianen (apen van zo’n 40 kilo) in de buurt die graag binnen op zoek gaan naar alles wat eetbaar is. Ze weten uitstekend hoe ze deuren van huisjes en auto’s moeten openen. O ja, we kunnen rustig overdag in de buurt wandelen. De ‘Nature Reserve’ staat in open verbinding met het Krugerpark maar de big five zaten hier eigenlijk niet of nauwelijks, wel echter luipaarden en hyena’s …….. we waren even stil na dit relaas.. Onze kamer is fantastisch en kijkt uit op de , vrij snel stromende, rivier…. de hippo’s houden niet zo van snelstromend water dus die zitten meer in de stilstaande poeltjes aan de rivierranden. We hebben , tot onze verbazing, uitstekende wifi en de bar en keuken staan geheel tot onze beschikking: we zijn zelfvoorzienend dus we moeten wel zelf het eten verzorgen. Nadat we geïnstalleerd waren, gingen we uiteraard nog even wandelen…. Afrika op z’n best : op nog geen tweehonderd meter van ons huisje: een kudde gnoes, honderden impala’s en, we schrokken ons het bekende hoedje, een stel luidruchtige bavianen. En dat zijn echt grote beesten dus daar moeten we nog even mee leren omgaan…. Vanavond kampvuurtje gemaakt met twee families uit Nieuw Zeeland, allerlei vreemde geluiden om ons heen… hier waren we voor naar dit land gekomen….

Freek Vonk himself

De volgende ochtend, zaterdag 6 januari: lekker relaxdagje. Ik besluit om wat dieper de savanne in te lopen. ’t Is zo’n negen uur en de warmte is al drukkend. Eigenlijk voel ik me net een Freek Vonk. De dieren zijn blijkbaar door de warmte wat dieper de koelere bush ingetrokken want het open stuk, dat gisteren nog vol stond met dieren, is nu leeg. Gewapend met een dikke stok, alarm ( 80 decibel) aan m’n riem durf ik de wandeling wel aan. Andere gasten hadden gisteren vlakbij een luipaard met een dode impala gezien dus helemaal gerust ben ik er niet op. Ik hoor allerlei vreemde geluiden, die ik niet thuis kan brengen dus best spannend. Ik loop verder en verder de bush in, zie enkele meters verder op tientallen impala’s ( tenminste ik denk dat het dat zijn) wegschieten om vervolgens het zwaardere geluid van een groep bavianen te horen. Tegelijk zitten ze ook vlakbij , ’t zijn er wel tien en ze zijn, zoals ik al eerder gezien had, best groot. Voor me schiet een varaan of grote hagedis van wel 80 cm voor me weg. Ik schrik me werkelijk rot. De groep bavianen vond mij verder blijkbaar ook niet interessant meer, ze sprinten onder veel bavianengehonk verder de bush in. En ’t wordt weer wat stiller om me heen. Ik grijp m’n stok wat steviger vast en loop weer terug, een Freek Vonk ervaring rijker. ’s Avonds nogmaals een bushwandeling, nu met z’n tweeën. Helaas heeft het wild ons sneller door dan wij hen, dus we zien de bokken,impala’s en andere spring in ’t velds alleen op zo’n honderd meter afstand. Terwijl we verder lopen, klinkt er opeens een luid gegrom. Wat ’t was, weten we nog steeds niet maar jullie begrijpen: we hebben ’t niet afgewacht maar zijn weer teruggegaan ( niet hardlopend) . Eigenlijk hadden ze ons ook afgeraden om in de schemering te gaan wandelen maar ja, recalcitrante Nederlanders als we zijn ……