St.Lucia, mooier kan niet…..

Weer 225 km het zuidelijker: we zijn aangekomen in St. Lucia. Na de grens tussen Swaziland en Zuid-Afrika weer rijden door vele kilometers saaie productiebossen maar daarna de wetlands van St.Lucia. Nu zijn wij al op heel wat plekken op deze aardbol geweest maar St.Lucia is werkelijk een groen paradijs: ’t is veilig, veel dieren in de omgeving, heerlijke temperatuur gemiddeld zo’n 27 graden, er zijn prachtige stranden maar ook wetlands ( een soort moerassen met krokodillen, nijlpaarden en ’n hoop vogels en reptielen). De wetlands vormen een stukje UNESCO werelderfgoed, een kraamkamer voor vele waterdieren.

Onze B[e-38]B is een prachtige plek met een fantastische tuin, een eldorado voor onze zwager/hovenier Henk, met aardige eigenaren die vol tips over de omgeving zitten. St. Lucia is één van onze twee pleisterplaatsen waar we tien dagen blijven. We hebben vooraf even getwijfeld of dat niet te lang zou zijn maar nu we hier eenmaal zijn, overwegen we zelfs hier weer terug te komen voor de volgende overwintering. Afijn, we zien wel.

Er zijn hier meerdere uitstekende restaurants waar ’t gezellig naborrelen is. Wel zijn we gewaarschuwd voor de hippo’s (nijlpaarden): die komen zodra ’t donker is ( en dat is ’t al om zeven uur) grazen op de grasveldjes in het dorp. Ik meende dat beesten met zo’n enorme bek wel wat meer lusten dan gras en bladeren maar dat is niet het geval: ze eten zo’n 40 tot 60 kg gras per dag.Hippo’s zijn erg agressief (wereldwijd worden zo’n 3000 mensen per jaar gedood door hippo’s) dus die moet je echt uit de weg gaan. Oppassen dus als we weer naar ons onderkomen gaan. Gisteravond was ’t precies tussen 19.00 en 21.00 uur ‘load-shedding’ dus geen elektriciteit dus pikkedonker op straat. Gelukkig geen hippo’s gezien…zij ons ook niet….

Vanochtend, zaterdag 20 januari, een boottocht door de wetlands gemaakt. Vooraf kregen we een veiligheidsinstructie: mocht je in het water vallen ( heeeeeel onwaarschijnlijk), houd je dan volstrekt rustig en blijf drijven, ga niet wild spartelen want dan zijn er ongetwijfeld zoutwaterkrokodillen, die op dat lekkere hapje afkomen, nog afgezien van geïrriteerde nijlpaarden. Op tal van plekken zie je nieuwsgierige nijlpaardenkoppen boven het water uitsteken; ze zitten bijna altijd met een hele familie bij elkaar en zijn vrij territoriaal ( blijven op dezelfde plek). We vroegen ons af waarom ze de boot niet aanvielen en de reden ligt voor de hand: ze zijn gewend geraakt aan die grote boten met fotograferende toeristen maar zou je ter plekke te water raken dan vallen ze wel aan: gewend aan boten betekent niet gewend aan spartelende mensen! We zagen zelfs nog krokodillen maar die doken snel weg want ze blijken, ondanks hun grootte, vrij angstig voor de motorgeluiden.

Gisteren ook nog even rondgetoerd. Het had de afgelopen dagen geregend…nou ja, beter gezegd geplensd want er was in twee dagen 150 mm regen gevallen. We waren gewaarschuwd dat de weg soms onder water zou staan maar we wilden toch even naar het strand..een eerste plas..leuk, keihard er doorheen rijden… tweede plas bleek al wat dieper, zo’n 20 cm… we hebben wel een SUV maar de uitlaat zit toch vrij laag dus ik begon me al zorgen te maken…. de derde plas…nee, die leek wel 40 cm diep.. dus we moesten rechtsomkeert maken..bij die diepte komt de uitlaat onder water en dan zegt de auto ‘doe ’t maar zelf’ , jammer maar we gaan ‘t nog wel ’s via een andere weg proberen.

Zondag 21 januari: een bezoek aan het Crocodile Centre vlakbij St.Lucia. Behalve wat algemene uitleg ( via borden) aan toeristen , groeien hier jonge krokodillen op, die later worden uitgezet in de wetlands. En ’t zijn joekels, hoor, ze kunnen tot 6 meter lang worden en bereiken een enkele keer zelfs de leeftijd van honderd jaar….We hadden in het Crocodile Centre vooraf de voedertijden bekeken: dus we waren erbij toen ze stukken zebra gevoerd kregen..nou, tafelmanieren hebben die beesten niet..’t was vechten om de stukken vlees…

We zijn nog lang niet uitgekeken op St.Lucia….