Reisnieuwsgierigheid en malariatabletten

Jarenlang zwierven we tijdens lange vakanties door Aziatische landen: Indonesië, Maleisië, Thailand, Cambodja, Laos, Vietnam, India, Sri Lanka. We leerden van andere culturen, andere denkwijzen, praatten met mensen waarvan de leefomstandigheden zoveel minder waren dan de onze maar die desondanks blij en optimistisch in het leven stonden. We zagen ook hoe belangrijk familiebanden en ‘Naoberschap’ kunnen zijn als de overheid het laat afweten. Kortom, het reizen leverde ons een rijkere en bredere blik op het leven op. En dat is rijkdom in onze geïndividualiseerde lage landen waar mensen in een collectieve woede- en wanhoopsuitbarsting plotseling een rechts extremistische politicus aan de macht brengen. Geestelijke rijkdom in de vorm van meer gerelativeerd denken als tegenwicht voor de toenemende polarisatie. Nederlands grootste mopperkont Maarten van Rossum vindt reizen een vorm van ‘infantiel escapisme’, simpelweg omdat je als reiziger altijd de toerist blijft: ‘ going native’ , deel uitmaken van de plaatselijke bevolking lukt nooit. Daarvoor moet je er wonen en de taal spreken. We zijn dat laatste volledig met hem eens maar als je je niet afzondert in all inclusive resorts en het contact met de mensen zoekt, kom je toch tot een breder begrip. Eigenlijk is ‘infantiel escapisme’ een eigenaardige uitspraak voor een eminent historicus die juist het ruime beeld moet onderzoeken. Voor ons is het zeker geen escapisme maar pure nieuwsgierigheid: we willen verwonderd worden door de dingen om ons heen en we zijn ervan overtuigd dat er wijsheid schuilt in opgedane reiservaringen. In Goa, India, vertoefden we in een huisje naast een Indiase dame met drie kinderen. In het gesprek vertelde ze dat haar man in de Arabische Emiraten werkte: hij was telkens voor een periode van drie jaar weg. Dan stond ze er alleen voor maar ze was wel verantwoordelijk voor het wel en wee van haar schoonfamilie, die enkele huisjes verderop woonde. Zodra je als vrouw trouwt, verlaat je je eigen vader en moeder en trekt in bij de schoonfamilie en dat leidt nogal eens tot problemen. Voor ons een ondenkbare situatie maar voor de Indiërs een gewone zaak. Hoe verschillend kunnen levenssituaties zijn……We zijn in diverse landen nogal eens geconfronteerd met kleine vormen van corruptie: voor ons een verwerpelijke zaak maar voor de plaatselijke bevolking doodnormaal simpelweg omdat het gebruikelijke loon voor de meeste mensen niet voldoende is om van te kunnen leven: tja, dan ben je wel gedwongen wat bij te verdienen. Voor de bovenklasse geldt deze reden meestal niet: zij leven vaak bovengemiddeld van corruptie op grote schaal. Zo leer je relativeren en ook dat relativeren grenzen kent. We hebben een warm hart gekregen voor de Aziatische landen en haar vriendelijke inwoners.

In 2024 kiezen we eindelijk voor een nieuw continent: Afrika. Landen als Marokko en Egypte hebben we al bezocht maar deze landen kennen een Arabische cultuur en we willen snuiven aan de Afrikaanse culturen. En dus vertrekken we op zaterdag 30 december naar Zuid-Afrika. Tot eind februari toeren we rond in het land waar de , door de blanken ingevoerde, apartheid gelukkig tot het definitieve verleden behoort. De reisroute die we hebben uitgestippeld, lijkt vrij standaard: we starten in Johannesburg, daarna door naar de savannen van het Krugerpark, de reisroute voert door Swaziland, langs de grens van Mozambique, naar St.Lucia, waar we 10 dagen verblijven temidden van meren vol nijlpaarden en krokodillen. Vervolgens langs de kust naar Durban, vanwaar we vliegen naar Port Elisabeth. We vervolgen onze route richting Kaapstad langs de kust, langs nationale parken, via de ‘Garden-route’ , langs pinguïnskolonies en nieuwsgierige zeeleeuwen. Als eindbestemming lonkt Kaapstad. De voorbereidingen verlopen toch wat anders dan anders: we vertoeven een maand in malaria-gebied in een periode dat deze zeer ziekmakende muggen actief zijn. We hebben ervoor gekozen om preventief Malarone-tabletten te slikken: we nemen het risico niet om gevloerd te worden door hoge malaria-koorts. In Azië vierden we de jaarwisseling meestal temidden van feestvierende Aziaten maar dat wordt ons voor Johannesburg ten zeerste afgeraden: het is überhaupt geen goed idee om in Afrika ‘’s avonds als witte westerling buiten te vertoeven, de kans op beroving is vrij groot. We zijn al overladen met alle vormen van waarschuwingen, meestal van mensen die van anderen hebben gehoord hoe gevaarlijk het kan zijn: we relativeren de waarschuwingen maar nemen de tips ter harte. We kijken uit naar het altijd weer spannende moment van vertrekken, naar de volstrekt nieuwe ervaringen, naar hopelijk boeiende ontmoetingen met ‘natives’, naar de ruige Afrikaanse natuur, naar brullende leeuwen in de verte en het wilde getrompetter van olifanten. We zijn nieuwsgierig naar wat ‘bestaanszekerheid’ in Zuid-Afrika betekent, naar wat Mandela’sideeën over gelijkheid het land hebben gebracht, naar het gewone leven in dit economisch sterkste land van het continent.

We hopen dat we jullie in onze blogs mee kunnen nemen in dit nieuwe avontuur.