African tick-bite fever en townships

Het is alweer woensdag 31 januari. Mijn zoon Arjen gekscheerde over de app: ‘ Geen Afrika- reis zonder een goed insectenbeetverhaal’. Nou, die hebben we inmiddels. Ik heb in een wildpark in Swaziland met korte broek en sandalen gelopen. Dom, dom, dom. Na ongeveer tien dagen kreeg ik in St.Lucia koorts. Aanvankelijk dachten we aan malaria dus een sneltest bij de apotheek gehaald: negatief dus geen malaria. De koorts bleef echter aanhouden, we dachten aan een bijverschijnsel van het anti-malaria medicijn dat wij slikken ( Malarone). Dus daarmee gestopt. Hielp ook niet. Koorts bleef oplopen. Toen zag Dinie plotseling twee vreemde plekken: één op de voet, een tweede aan de rand van mijn korte broek. Ik had ze nog niet gezien of gevoeld. Ik meende in al mijn eigenwijzigheid dat dat ’t toch niet kon zijn maar Dinie was al druk aan het zoeken op internet aan de hand van fotootjes en kwam warempel iets tegen dat er wel héél erg op leek: tekenbeten. Mijn koorts zou te wijten kunnen zijn aan de ‘African tick-bite fever . Da’s een vervelende koorts, moet onmiddellijk bestreden worden met een bepaald antibioticum maar daarna ben je over het algemeen van de ellende af. Onze host heeft meteen een afspraak gemaakt met de plaatselijke arts voor maandagmorgen ( maandagmiddag moesten we alweer in Durban zijn). En ja hoor, Dinie had gelijk: ik had de Afrikaanse tekenkoorts met nu al vijf dagen flinke koorts, ondanks paracetamol, en behoorlijke vermoeidheidsverschijnselen. ’t Was wel een opluchting dat we wisten wat het was en wat eraan te doen want ik ben natuurlijk direct begonnen met de antibiotica. Er stonden twee vermoeiende dagen op het programma: eerst naar Durban rijden ( zo’n 250 km), volgende dag met vliegtuig naar Port Elisabeth, vervolgens weer naar een nieuw logeeradres. Bovendien had ik me voorgenomen ondanks m’n koorts wel mee te doen aan een ‘sunrise-walk’ om 5.00 uur ‘‘s morgens….ik was daarna kapot.

Momenteel is ’t alweer 31 januari, de koorts lijkt te zakken, de vermoeidheidsverschijnselen zijn aanzienlijk minder dus ’t lijkt de goede kant op te gaan. Wel wist de dokter me nog via de app te melden dat de ontstekingswaarden in mijn bloed erg hoog waren dus er zit nog ergens wat…toch heb ik de indruk dat de antibiotica zijn werk doet.

Township

Vanmorgen Port Elisabeth weer verlaten op weg naar een logeeradres vlakbij het Addo Elephant National Park. Ja, en dan merk je dat je bij een grote stad zit: bij het uitrijden van de stad aanbeide zijden van de weg enorme krottenwijken met kleine van golfplaten in elkaar geflanste huisjes. De golfplaten maken dat het overdag bakovens worden want ’t is hier vandaag weer ‘s 37 graden. Beklagenswaardige mensen, die hier wonen; we weten dat 60 tot 80 procent van de jongeren werkloos is dus de criminaliteit is hoog. Het perspectief op werk is laag, we zien mannen aan de kant van de weg met borden ‘ I want a job’….een methode die, denken wij, weinig oplevert. Rijdend tussen de krottenwijken ( townships) hopen we maar dat we met onze Volkswagen Polo geen lekke band krijgen want dan wordt onze hele auto vermoedelijk leeggeroofd. In Port Elisabeth bleek de veiligheid bij donker ook ver te zoeken. We werden door hosts van ons logeeradres gewaarschuwd na zonsondergang niet meer de straat op te gaan of ’t moest met de auto zijn.

We zitten nu in Addo, een dorpje vlakbij het gelijknamige park. Ook hier weer zo’n township dus Dinie en ik keken elkaar aan: ‘Waar komen we nu weer terecht?’ We moesten de Valentine Road hebben, geen nummer wel ’n naam…. Bleek weer een zeer slechte gravelweg te zijn maar we zaten goed…een eind verder een groot bord ‘Homestead B[e-38]B’en dat bleek warempel een heel mooi plekje te zijn, met twee zwembaden, palmbomen en een mooie tuin.Kortom, een uitstekende plek om even aan te sterken na alle ziekelijke aangelegenheden. Lastig vinden we wel de armoede die we om ons heen zien: ga je boodschappen doen bij de Spar, staan er bij het hek een aantal sjofele jongeren die hun hand uitstrekken en met de andere hand over hun buik wrijven ‘ We hebben honger’. Vanwege de veiligheid moet je beslist niet stoppen om aan enige liefdadigheid te doen….op het omheinde SPAR-terrein staan overal veiligheidsmensen om die jongens buiten ’t hek te houden…..lastig om je als rijke westerling in zo’n ongelijke wereld te ‘ bewegen’ , het is een confrontatie met je eigen moreel besef dat ieder mens recht heeft op een minimale bestaanszekerheid. Je voelt je onmachtig om daar iets aan te doen en het voedt onze overtuiging dat wij iets van onze welvaart moeten inleveren om een eerlijker verdeling van middelen te bereiken.