Een trip met hindernissen

Na één dag in India, weet ik het weer: ik heb een haat-liefde verhouding met dit land. Ik houd niet van curry en al tijdens de vliegreis naar Delhi werd ons dit blijmoedig voorgeschoteld. Al even blijmoedig begonnen we dit te naar binnen te werken: de Indiërs noemen het pittig maar ik meende te beginnen aan een vlammend levenseinde. Er moest een extra fles water aan te pas komen om weer enig perspectief op fysiek voortbestaan te krijgen. We besloten ‘not spicy’ maar weer tot ons levenscredo te maken maar ja, bij een vliegtuigmaaltijd valt er weinig te kiezen. Tot boven Delhi ging het allemaal goed: weliswaar werd het nieuwe jaar met weinig bombarie ingeluid, de piloot wist er met moeite op de tijdgrens ‘Happy New Year’ uit te krijgen, gevolgd door instemmend applaus van de 400 passagiers en dat was het dan. Ik kreeg nog even de aanvechting om geluiden van voetzoekers en vuurpijlen te gaan produceren maar om niet al voor de eerste stap op Indiase bodem opgepakt te worden voor te uitbundig gedrag, heb ik me maar ingehouden. Boven Delhi meldde de piloot dat hij niet mocht landen omdat het zicht minimaal was door mist en smog. Hij had nog voor zeker anderhalf uur brandstof dus geen nood: na een uur kreeg hij zeker toestemming. Dat zou echter wel betekenen dat wij onze aansluitende vlucht zouden missen. Nou ja, als wij niet mochten landen, zouden andere vliegtuigen vermoedelijk ook niet mogen opstijgen. DeLay, delay, delay. En inderdaad, na een uur rondcirkelen boven een vuilgele mist, doken we het vliegveld tegemoet. De piloot kreeg een applausje na een veilige landing maar moest halverwege de landingsbaan stoppen ‘omdat hij geen contact met de verkeerstoren had, zodat hij niet wist waar naar toe te rijden met zijn vliegende bolide’. Wij dachten ‘Welkom India, waar chaos altijd troef is’ . Na een halfuurtje landelijk parkeren midden op het vliegveld, konden we dan eindelijk naar de douane. India is het bureaucratische dieptepunt op deze aardkloot en dat doet zich het beste voelen bij de douane en andere ambtelijke instellingen: er moet een lawine aan papieren ingevuld worden waarna je als dank een veelheid aan stempels en handtekeningen terugkrijgt. Tenminste tien bijzonder serieuze beambten controleren je paspoort zich schijnbaar onbewust van het feit dat ze exact hetzelfde doen. We hadden ons al verzoend met het missen van onze aansluitende vlucht maar daarin bleken we ons te vergissen. ‘Transfer to Goa, sir ? Yes…. Quick, quick, miss, mister, your flight is already boarding...quick,hurry….Bijna op een holletje liepen we met de voortvarende vliegveldambtenaar naar de volgende veiligheidscontrole. Een lange rij was niet te vermijden. Op de borden verscheen ‘Gate closed’ voor ons vliegtuig. Desondanks bleef de beambte aandringen bij de douane, op een holletje ging het richting gate. En die was al van verre te zien: er stond een grote rij voor te wachten. Niks ‘gate closed’ . Om een lang verhaal nog wat langer te maken: we hebben nog een uur in het vliegtuig moeten wachten voordat het opsteeg….Aankomst in Goa twee uren later: m’n tas is meegekomen. Ik had de hoop al opgegeven maar er stond zelfs een Indiër bij: ‘Your bag, sir ? ‘ We zitten nu in een vrij primitief onderkomen in Anjuna. De kamer die voor ons gereserveerd stond, bleek bar en boos te zijn: een uitsluitend op de afvoerpijp steunende wasbak, alle lampen stuk, vies. Dinie schoot uit haar welbekende slof en daar had de guesthouse-manager niet van terug. We kregen een andere kamer: met drie aparte bedden, twee douches, twee toiletten, werkende lampen en schoon. We hebben nu de eerste nacht erop zitten in hippieparadijs Goa: als een blok geslapen. Genietend van het ontbijt bij een verrukkelijke 25 graden en een heerlijke banana-lassi. incredible India, here we come…..