Natuur op z’n retour

Een boottocht maken door de backwaters van Alleppey is zo ongeveer het meest romantische wat je kunt doen. Ik weet niet of Dinie er ook zo over denkt maar ik vind ‘t in ieder geval iets bijzonders. Het water is bedekt met woekerende waterplanten en de randen van de vaarwegen zijn omzoomd met palmen. Overal zie je vrouwen de was doen door kleding hard op de stenen te slaan en uit te spoelen in hetzelfde water waar haar buurvrouw op hetzelfde moment de afwas staat te doen. Het leven gaat hier loom aan je voorbij, alles is ver verwijderd van de westerse gejaagdheid. Je gaat je langzaam aanpassen aan dat levenstempo en ik merk dat dat me fysiek goed doet. We zitten in een klein maar uiterst knus huisje zo’n honderd meter van zee en worden door de guesthouse-familie echt in de watten gelegd. De eigenaresse ,haar schoonvader draaien de zaak met hulp van haar kinderen, elke avond komen ze een praatje maken. Ook schoonpapa is ‘teacher’ geweest, dus dat schept een band. De echtgenote van de eigenaresse werkt in Koeweit en is daar 11 maanden per jaar, slechts 1 maand mag hij naar huis en dan te weten dat hij een contract voor 8 jaar heeft. Dan heeft hij in 8 jaar zijn echtgenote dus maar 8 maanden gezien; daar staat echter tegenover dat hij dan wel voldoende verdiend heeft om een tweede huisje te bouwen om daarin weer een nieuw guesthouse te vestigen. Zo hoopt hij op termijn voldoende inkomsten te kunnen genereren om thuis te kunnen blijven. En dat is niet zo’n gekke gedachte want om ons heen wonen allemaal vissers die eigenlijk het zout in de pap niet verdienen. Ze vertellen ons dat ze vroeger met hun scheepjes veel en grote vissen vingen. Dat leverde voldoende op. Maar tegenwoordig vissen de grotere , vooral industriële boten, alles weg. De vissers hier vangen met hun kleine bootjes alleen nog maar kleine visjes en kunnen eigenlijk nauwelijks in hun levensonderhoud voorzien. Hetzelfde proces heeft zich destijds voorgedaan voor de kust van Somalië waar de vissers noodgedwongen commerciële zeeschepen gingen kapen. Er bekruipt me vaak het gevoel dat mensen om eigen gewin de eigen natuurlijke leefwereld vernietigen, onverschilligheid hierover is troef. Ook hier in India, een land met meer dan een miljard inwoners, zie je dat de natuur op alle fronten teruggedrongen wordt. Op veel plaatsen (overigens is Kerala hierop een uitzondering) is ‘t één grote opeenhoping van vuil en plastic. Straks wacht ons echter weer een zonnige stranddag op een relatief schoon strand. Relatief want de oudere generatie is moeilijk van oude gewoonten af te brengen: ze ontlasten zich nog steeds op de vloedlijn, zoals ze dat in vroeger tijden gewoon waren. Één keer de vloed erover en ‘t is weer weg maar alle huizen hebben hier gewoon een toilet. Er wordt volop geprobeerd die oudjes op andere gedachten te brengen maar er blijven er altijd een aantal ….. Overmorgen vertrekken we weer, we vliegen naar Colombo en strijken neer in de bergen rond Kandy, een centrale plaats in Sri Lanka.