Chiang Rai en zijn witte tempel

Op tijd, efficiënt, klantvriendelijk, een beter compliment kun je het Thaise transportsysteem niet geven. Het blijkt uiterst eenvoudig om digitaal tickets te bestellen: het maakt niet uit waarvoor: vliegtuig, trein, expressbus, plaatselijke bus, taxi en het werkt werkelijk goed. Maar dan wel via www. 12go.asia. Onze expressbus vertrok keurig op tijd: 3,5 uur naar Chiang Rai. Je moet je wel warm aankleden want de airco staat in zo’n bus op maximaal. Blijkbaar nodig om te voorkomen dat door de hoge vochtigheidsgraad water condenseert in de bus. Het nieuwe onderkomen: schoon maar een beetje somber door alle donkere houten wanden. En een ‘shared bathroom’ met een ‘shared toilet’ vinden we, eerlijk gezegd, ook niet alles. Maar ja, je raakt een beetje verwend hier.
Naast de vele tempels zien we hier in veelvoud tanige monniken in oranje kledij. Nou ja, tanig, lang niet allemaal. Maar liefst 48 % van de monniken schijnt te dik te zijn tegenover 23 % van de gewone bevolking. En wij maar denken dat monniken een uiterst ascetisch bestaan hebben… hoe kan dat? Elke morgen lopen de monniken hier langs de straat om voedsel voor zichzelf op te halen en om de goden gunstig te stemmen geven de mensen dat ook: vroeger moesten de monniken echter een paar uur lopen om voldoende voedsel voor de hele dag op te halen. Nu hebben ze in een half uur een mand vol voedsel, vaak zeer suikerhoudend en vaak ook vet. Komt bij dat monniken niet echt mogen sporten, slechts wandelen is toegestaan ( er zijn overigens monnikenordes die het lichaam wel tot het uiterste trainen). Zo is het wel te begrijpen dat veel monniken hier de omvang van dikke, vrolijke Boeddha’s hebben.
Een ander opmerkelijk iets zijn hier de vele winkels met papieren materialen, die overledenen in hun leven na dit aardse bestaan kunnen gebruiken. Dat varieert van scheermesjes (blijft een baard in het leven na dit leven ook groeien…..?) , papiergeld (nep), auto’s, telefoons ( kun je uit het hiernamaals nog ’s je familie bellen…moet wel een hemelse provider zijn), computers, hele ameublementen etc. Dit moet allemaal verbrand worden om het heelhuids bij de overledenen te krijgen. Uiteraard zit bij dit alles een flinke dosis zelfbelang want zo haal je weer een wit voetje bij je voorouders en je weet nooit waar dat goed voor is.
Chiang Rai is overigens een vrij rommelige stad , vinden wij: niet zo overzichtelijk en interessant als Chiang Mai. Op één ding na: de werkelijk weergaloos mooie tempel Wang Rong Khun. De intens witte kleur van het complex dat fel afsteekt tegen de blauwe lucht. De gerimpelde weerspiegeling in het heldere water. De weerkaatsende spiegeltjes die je doen verblinden. De fraaie, maar ook bizarre versieringen. De Wat Rong Khun in Chiang Rai, beter bekend als de ‘Witte Tempel’, is bepaald geen doorsnee tempel. Het is namelijk niet alleen een tempel, maar ook een enorm kunstwerk. Een groots eerbetoon aan de boeddhistische leer én aan Thailand.
Maaiende handen rijzen omhoog vanuit de grond. (Zie foto) Wanhoop, pijn, begeerte. Je weerstaat de verleiding en loopt de brug op, waar mythische wezens op je wachten. Even kijken ze je indringend aan, maar besluiten je toch toegang te verlenen tot de hemelpoort. Je steekt over en… je bevindt je in de hemel.
De Witte Tempel toont het pad naar de hemel. En daar kom je, volgens de boeddhistische leer, door je te focussen op de geest en af te zien van wereldse verleidingen, verlangens en hebzucht.
De achterliggende boodschap is tot in het kleinste detail af te lezen. De witte kleur, die voor de puurheid staat. De reflecterende spiegels, die voor wijsheid staan en letterlijk aanmoedigen tot reflectie. ( elementen…ja ik kan het niet laten ..ook in de vrijmetselarij gebruikt worden) De handen, die symbool staan voor ongetemde verlangens. En de brug zelf, het ultieme symbool voor de cyclus van dood en wedergeboorte, naar een leven vol geluk. Nadat je bent overgestoken naar het ‘hiernamaals’, kom je aan in het hoofdgebouw; ook wel de ubosot genoemd. Hier zijn muurschilderingen te zien van de verlichte Boeddha. De Witte Tempel is lang niet altijd zo’n mooie tempel geweest. Eind jaren ’90 was het tempelcomplex van de Wat Rong Khun hevig vervallen, en was er niet genoeg geld om het te restaureren.
De beroemde Thaise kunstenaar Chalermchai Kositpipat, afkomstig uit Chiang Rai, besloot het complex op te kopen en de tempel naar eigen ontwerp volledig te herbouwen. De boeddhistische leer had hem uit een moeilijke periode geholpen, en met de herbouw wilde hij het geloof en zijn vaderland een geschenk teruggeven. In 1997 opende de vernieuwde Wat Rong Khun zijn deuren voor het publiek.
Tot nu toe heeft Kositpipat zo’n 40 miljoen baht (meer dan 1 miljoen euro) van zijn eigen geld in het project gestoken. Er werken meer dan zestig vrijwilligers aan de verdere bouw van het tempelcomplex, dat in totaal uit negen gebouwen zal bestaan; waaronder een meditatiehal en woonruimte voor monniken. Zo, dit was een vrij lang verhaal maar het was dan ook de mooiste tempel die wij in Thailand gezien hebben, zelfs het toilet was een kunstwerk.. (zie foto). Morgen onze laatste dag in Chiang Rai: bezoek aan de meest bizarre tempel : het Baandam Museum ….