Koh Tao en de laatste dagen

Opmerkelijk hoeveel verschillende vervoersmiddelen je gebruikt tijdens zo’n vakantie: vliegtuig, boot, trein, taxi, pick-up trucks (achterin de bak), tuk-tuks, scootertjes, fiets, bus, gehuurde auto….. en gewoon de eigen benenwagen. De wereld is de universiteit van het leven en juist de diversiteit in het reizen, de ontmoetingen met mensen, de confrontatie met al het moois maar ook al het lelijke wat mensen hebben gewrocht, maakt het zo boeiend. Koh Tao staat bekend als één van de mooiste duikeilanden van Thailand en toch zie je ook hier hoe toeristendrommen veel kunnen vernielen. Wij hadden geluk: ons gehuurde huisje lag tussen twee dorpjes in waardoor het heerlijk rustig en mooi was maar de dorpjes zelf herbergden ’s avonds luidruchtige beachparty’s en al even rumoerige poolparty’s. Datzelfde beeld geven eigenlijk ook de andere eilanden. De natuur en vooral de onderwaterwereld vormen echter terecht de belangrijkste trekpleister. Het was alweer negen jaar geleden dat ik gedoken had dus ik was verplicht een refreshingscursus te doen voordat mijn open-divers-license weer geldig was. Uiteraard hebben we dat gedaan want Koh Tao moet je met name onder water ontdekken. Ik heb diverse duiken gemaakt vanaf een schip in de oceaan. Samen hebben we heel wat af gesnorkeld waarbij je ook de mooiste dingen ziet. En inderdaad is het onder water letterlijk adembenemend mooi: veel kleurig hard en zacht koraal, heel veel kleurige vissen sommige zo groot dat je er toch enigszins vreesachtig naar kijkt. Vooral de ‘triggerfish’ (sommige waren wel 75 cm lang) moet je in de gaten houden want die hebben grote en keiharde kaken, ik heb ze zeer grote schelpen uit de zeebodem zien trekken en vermorzelen. Een beetje uit de buurt blijven dus. Haaien heb ik helaas niet gezien maar wel een enorme zeeschildpad die rustig bleef grazen van de zeebodemflora ondanks het feit dat er wel tien duikers omheen zwommen (ja, zelfs op en in zee is het massatoerisme merkbaar). Verder barracuda’s, murenes en de duikinstructeur beweerde een sidderaal te hebben gezien, volgens mij gewoon een zeeslangetje want een sidderaal is een zoetwatervis……tja, je kunt ook niet alles weten als duikinstructeur. ’t Leukste vond ik eigenlijk nog het feit dat je tijdens het duiken tussen de rotsen door zwemt: nauwe stukjes die vol met vissen zitten die al even nieuwsgierig zijn naar mij als ik naar hen. Verder hebben we het eiland rondgetuft op een scootertje waardoor we de mooiste strandjes omzoomd met palmen konden bezoeken. Werkelijk droomplekjes. We houden Koh Tao in gedachten als een plekje waar we mogelijk ooit zullen terugkeren.
Op het moment dat ik dit stuk schrijf, zitten we weer in Bangkok. Na een boottocht naar het vasteland, een bustocht naar het treinstation in Chumphon en een nachttrein naar de hoofdstad, zitten we weer in het ons inmiddels zo vertrouwde Rambuttri Village Hotel, een aanrader voor de vermoeide reiziger! De tandarts heeft me inmiddels weer te pakken gehad: ze was maar liefst anderhalf uur met me bezig maar voor m’n gevoel met grote deskundigheid: om de minuut ‘ no pain, sir? ‘ ach dan zeg je als stoere vent natuurlijk niet ‘yes’…..maar knik je weemoedig ontkennend met de mond vol tanden tegenover zo’n Thaise schone. Vandaag nog even rondzwerven in Bangkok of eenvoudig het zwembad in bij 33 graden en morgen, ja morgen, weer op weg naar huis ….op zoek naar de lente……Bedankt allemaal voor het meelezen en de reacties!