Roadtrip deel 2: grensstadje en Birma in

We zijn neergestreken in Mae Hong Song, een klein en opmerkelijk relaxed plaatsje temidden van rijstvelden en jungle. Vanuit Mae Sariang zijn we bijna 139 km lang door jungle-achtige bossen gereden, af en toe onderbroken door kleine dorpjes met houten bamboe huisjes. In tegenstelling tot het hectische, rumoerige leven in de Thaise steden , heerst hier rust : de tijd tikt maar laat nauwelijks sporen na. Toch is de rust in deze contreien gedeeltelijk ook schijn: in de omgeving liggen diverse vluchtelingenkampen met Birmese vluchtelingen. De maatschappelijke situatie is in Birma ( Myanmar) weliswaar veranderd de laatste jaren maar nog steeds is de economische situatie slecht (49 % werkloosheid), ook wordt het Karenvolk op de grens nog vervolgd omdat er een streven naar een zekere onafhankelijkheid is. Wij zijn van plan één van de Karendorpjes in de omgeving te bezoeken. Intussen vertoeven ook wij in een gerieflijke bamboehut van de accommodatie Sang Tong Huts: een dak van gevlochten bladeren, wanden van gevlochten bamboe, huisje op palen met ’s morgens wakker worden bij hanengekraai, hondengeblaf en een kakofonie aan vogelgeluiden. Ik dacht even gebrul van gibbons in de jungle te horen maar bij navraag bleken dat een soort grote vogels te zijn. Er zitten hier wel gibbons maar die zitten ver weg in het bos. De mensen hebben de apen allemaal doodgeschoten om als bushmeat te verorberen. Net als in China is er weinig echt groot dierenleven meer over, alleen nog in sanctuaries: de mens vernietigt z’n eigen leefgebied.
We herkennen de ochtendgeluiden overigens allemaal van eerdere reizen en genieten er met volle teugen van. Sang Song Huts wordt gerund door een Australische dame, die tot onze stomme verbazing vertelde dat ook Floortje Dessing hier heeft gelogeerd om opnames voor het programma ‘ Floortje naar het einde van de wereld’ te maken . Hier vlakbij woont namelijk onder zeer primitieve omstandigheden een Amerikaanse vrouw (Caren) die uit puur idealisme een hulpproject leidt dat de leefomstandigheden van de Karenvluchtelingen probeert te verbeteren. We hebben gisteravond via internet deze aflevering van Floortje nog ’s teruggekeken: met volle bewondering voor het belangenloze werk van de Amerikaanse Caren. Mochten jullie denken dat het hier alleen maar warm is: overdag loopt het kwik inderdaad op tot zo’n 28 graden, ’s nachts komt er echter mist opzetten ( elke dag een andere mist, zeggen ze hier) waardoor de temperatuur wel tot 12 graden daalt (gelukkig geen -9 C zoals in het te koude Nederland). Nu begrijpen we ook waarom op de marktjes hier een soort Peruaans kleurige kleding wordt verkocht: is veel dikker en dus warmer.
Vandaag hebben we enkele bijzondere dingen gedaan: een Chinees dorpje aan de grens met Birma bezocht en daarna lopend de grens overgestoken. Het gaat om het dorpje Ban Rak Thai. Dit dorpje herbergt de afstammelingen van een regiment soldaten die destijds (rond 1957) tegen het maoïstische (dus communistische) China hebben gevochten. Ze vielen feitelijk onder het bevel van Tsang Kai Tsek, die later met zijn leger naar Taiwan is gevlucht en daar een eigen staat heeft gesticht. Het regiment kreeg een gebiedje aan de Thaise grens om daar te leven; met hulp van Taiwan hebben ze daar een heel dorp met theeplantages opgebouwd. Twee kilometer verder is de grens met Birma (Myanmar) , we konden het niet laten daar even heen te rijden en kregen zomaar toestemming om lopend de grens over te gaan. Dit gebied staat niet onder controle van het Birmese leger maar is eigenlijk een zelfstandige Shan-staat (De Shan vormen de belangrijkste stam in dit gebied). Enkele jaren geleden maakte het deel uit van de beruchte Gouden Driehoek . Deze streek staat bekend om zijn voormalige papavervelden, productie van opium en drugssmokkelaars. Van 1960 tot 1990 was de Gouden Driehoek de grootste opiumproducent ter wereld. Na hard ingrijpen van diverse legers hebben de opiumboeren zich omgeschoold tot gewone boeren (thee, koffie, bananen, groenten etc). Overigens was de weg hiernaar toe even slikken: haarspeldbochten, steilten tot 15%, betonplaten als wegdek met daarnaast regengoten van 40 cm diep. Ik had het zweet af en toe op de rug staan. Een spannende en gedenkwaardige dag. Morgen met de boot een bezoek aan het Karenvolk (longneckhilltribe).