Van kleumen naar zweten…Ho Chi Minh City

De klamme, warme tropische lucht, de honderden ronkende scooters en brommers voor elk stoplicht, de schreeuwerige kleurige lichtreclames, de verkeerschaos met eindeloos getoeter om ruimte. Ho Chi Minh- stad of, zoals het vroeger heette, Saigon, heette ons welkom als elke andere Aziatische metropool. Zouden we vroeger wat overweldigd worden door de drukte, nu voelt t bekend en zelfs een beetje als thuiskomen aan. We zijn vermoeid. Enigszins kleumend ( we hadden de warme jassen maar thuis gelaten) vertrokken we met de boemeltrein vanaf Hauptbahnhof Emmerich am Rhein naar Flughafen Düsseldorf. Met dank aan vrienden Jan en Joke die ons uitzwaaiden. Het wachten en toch een beetje spanning voor elke douanepost put uit. Maar eigenlijk was alleen de Duitse douane in Düsseldorf lastig. Vroeger nam elke Nederlander een zak aardappelen mee op vakantie, wij hebben voor deze lange vakantie een keur aan ‘flüssigkeiten’ bij ons: shampoos, waslotion, after shave, eau de cologne, scheerschuim,deodorant, lenzenvloeistof etc. Alles keurig in hoeveelheden van 100ml, zoals toegestaan …..dachten we. Een overijverige Duitse douanier dacht er echter anders over: veel te veel ‘flüssigkeiten’ : weggooien of weer terug de rij in voor het inchecken van alle bagage. Die was inmiddels tot zo’n 150 mtr gegroeid. We peinsden er niet over alles weg te gooien dus dan maar alle vloeistoffen apart in een rugzakje…tja was wel wat veel… een hele rugzak klein model vol. Alles ingeklaard en weer terug naar de douane. Gelukkig waren we ruim op tijd. Nu ging t vlot. Eenmaal in Vietnam weer geduld oefenen in een wachtrij van 45 minuten voor de douane-formaliteiten, die in dit geval vrij vlot werden afgehandeld. Onze ‘Flüssigkeiten’- rugzak was er tot onze verbazing ook al dus konden we onze eerste stappen op Vietnamese bodem gaan zetten. Ach, eigenlijk liep alles op rolletjes: eenmaal buiten stond er al iemand met een bordje ‘Welcome, Peter van Eijk’ te zwaaien dus in een vloek en een zucht waren we in ons geboekte hotel. En dit hotel in district 1 bleek tot onze verrassing midden in de backpackerswijk van Saigon te liggen: veel bars, eetgelegenheden, gezellige plekjes maar ook veel keiharde muziek. In ieder geval was t zo uitnodigend dat we , ondanks onze vermoeidheid en jetlag, tot half één ‘s nachts de buurt hebben verkend. Tot onze verrassing paradeerden zelfs tientallen slanke, in zeeeeer korte rokjes geklede prostitués in de straten. Tja, of waren het mannen? Ondanks mijn scherpe blik voor details , is t verschil soms niet te zien. We lazen dat Vietnam nu , na de beëindiging van de Vietnamoorlog in 1973, een socialistische heilstaat zou moeten zijn maar Ho Chi Minh stad is daar bepaald geen voorbeeld van. Integendeel, zo ervaren we, de mensen hier hebben, zo hoorden we, een hekel aan socialistische regeltjes. Overal zijn banken en ondernemingen waarbij het winststreven voorop staat. Overal zijn kleine winkeltjes waar van alles te koop is, verkopen zit de Vietnamezen in het bloed, ervaren we.

De eerste dag: een bezoek aan het War Remnant Museum.

Wie naar Vietnam gaat, kan niet voorbijgaan aan de verwoestende Vietnamoorlog, die uiteindelijk door de Amerikanen verloren is. Tot op de dag van vandaag ervaren de Vietnamezen de vreselijke gevolgen: het beruchte dioxine-houdende ontbladeringsmiddel Agent Orange heeft bij de mensen tot in de vierde generatie mentale en fysieke gevolgen. In het “War Remnant Museum” word je daar volop mee geconfronteerd dmv foto’s, verhalen en zelfs buiten probeert iemand met stompjes ipv armen je allerlei zaken te verkopen. Lastig om die weer weg te sturen maar ja, we worden per dag tientallen keren aangeklampt om wat te kopen dus weigering wordt al snel deel van je dagelijkse instrumentarium. Ook lezen we dat tot op de dag van vandaag mensen ledematen verliezen omdat ze op mijnen stappen. Daarvan zijn er door de Amerikanen destijds miljoenen uitgestrooid over bossen en rijstvelden. Men maakt in het museum echter ook uitgebreid melding van het feit dat de Amerikanen momenteel via USaid veel geld uitgeven om de Vietnamezen te helpen de kwalijke gevolgen van de oorlog te bestrijden. Zou Rusland dat later met Oekraïne ook doen ? We werden een beetje depri van dit museum: oorlogen kennen dezelfde wandaden en dat zal, zo denken we, wel doorgaan zolang de mensheid bestaat. We leren klaarblijkelijk weinig van de geschiedenis. Vanavond weer chillen in onze backpackersbuurt en morgen, wie weet, de Chu Chi tunnels bekijken.