Tunnelratten en boeddhist in het verkeer

Even naar de markt gaan voor een koopje, komt hier in Saigon toch in een iets ander daglicht te staan. Alleen de wandeling er naartoe vergt al ware doodsverachting: je moet diverse wegen oversteken waarop het verkeer van alle kanten, met minimaal acht banen breed én in volle vaart op je afkomt. Aarzelingen komen je meestal duur te staan: door met ferme tred door te stappen, ben je voorspelbaar en alles wat gemotoriseerd is ,schiet dan ook aan alle kanten langs je heen. ‘t Is even wennen maar je kijkt binnen korte tijd al nergens meer van op. Vanochtend eventjes naar de bekendste markt van Ho Chi Minh stad geweest: de Ben Thanh markt. Op deze markt kun je werkelijk alles kopen maar voor toeristen zoals wij, is t werkelijk weer een uitdaging. Aan alle kanten wordt aan je getrokken, wordt je toegeschreeuwd, toegesproken om maar iets te kopen. Blijkbaar ben je ook hier de lopende geldbuidel en wij wisten dan ook niet hoe snel we hier weer uit moesten komen. Maar ook buiten de markt word je voortdurend aangesproken door straatverkopers, jonge meiden met baby’s op de arm, gehandicapten en alles wat maar geld van je wil hebben. Een terrasje brengt rust maar dan moet je niet aan een tafeltje aan de straat gaan zitten. En over ‘zitten’ gesproken: als Europeaan leef je hier in lilliputterland. Alles is te klein, tafels en stoeltjes zouden bij ons niet misstaan in een kinderkamer: je past al niet in een stoel als je met enig wringwerk gaat zitten en als je opstaat, klemt de stoel om je heen en blijft zelfs in staande positie om je billen klemmen. Ook weer even wennen. Ik verbaas me ook over het postuur van bijna alle Vietnamezen: ze zijn zonder uitzondering slank tot zeer slank. Zie je een wat ‘gevulder’ persoon, dan kun je er donder op zeggen dat het een Chinees of een westerling is. Blijkbaar is ons voedingspatroon zichtbaar slechter of we bewegen simpelweg minder dan de gemiddelde Vietnamees.

….. Vanmiddag de indrukwekkende Cu Chi tunnels van de toenmalige Vietcong bezocht. De communistische Vietcongstrijders hebben maar liefst 250 km aan tunnels gegraven tot ver onder de toenmalige VS-basis door, tot zelfs drie verdiepingen diep. Een ‘pain in the ass ‘ voor de Amerikanen dus want de Noord-Vietnamese soldaten konden overal opduiken. Het tunnelsysteem was uiterst nauw: ik heb geprobeerd er ook ‘s in te kruipen maar kwam er, gezien mijn ‘aantrekkelijke’ voorkomen, nauwelijks meer uit. De Amerikanen leidden hiervoor speciale mensen op: de zogenaamde tunnelratten..onwaarschijnlijk dunne mariniers zonder claustrofobie…maar ook deze mariniers kregen eigenlijk geen vat op de ondergrondse tactiek van de communistische Vietcongstrijders. Ook kregen we een overzicht te zien van alle vallen en boobytraps (eigenlijk hetzelfde): het kwam er eigenlijk op neer dat de onoplettende vijand ergens op of in trapte en vervolgens op creatieve manier gespietst werd op/door ijzeren staken die bovendien vaak voorzien waren van snelwerkend gif. Als het slachtoffer geluk had, betekende dat een enkele reis naar huis en een levenslang trauma. Voor wie nog niet genoeg oorlog in het vakantiepakket had: je kon ook nog een keer schieten met een M60 mitrailleur of een AK47…niet gedaan, zat niet in m’n pakket. Al met al een hele ervaring. De Vietnamese gids verzekerde ons dat de Vietnamezen totaal geen wraak-of andere negatieve gevoelens koesteren tegenover de Amerikanen, Fransen, Japanners of Chinezen (alle vroegere overheersers): tenslotte moet je in de toekomst kijken, vooral de economische toekomst en daarbij zijn de vroegere overheersers van evident belang. Een erg rationele benadering vonden we en we zetten dus nogal wat vraagtekens bij deze bewering. Maar goed: de gids was aardig dus we hebben maar niet doorgevraagd.

Vervolgens weer naar huis: bijna twee uren rijden in een compleet verkeersinfarct. Er wonen 100 miljoen mensen in Vietnam waarvan ruim 12 miljoen in Ho Chi Minh stad en die waren, volgens ons, op dat tijdstip allemaal op straat. Met ware doodsverachting moet je alle mogelijke toeren uithalen met je motor, scooter, auto of ander rijmiddel anders kom je niet vooruit. Veel Vietnamezen zijn boeddhist, die nadenken over de vorm waarin ze in een volgend leven weer verder leven. En met de verkeerschaos in Ho Chi Minh stad lijkt het me ook heel reeël daarover na te denken.

Morgen vertrekken we naar de relatieve rust van de Mekong-delta. Heerlijk.