Wat ‘n ochtend ………

Nog steeds in afwachting van onze visa voor Vietnam, nemen we noodgedwongen alle tijd om werelderfgoedstad Luang Prabang te verkennen. Vanochtend om 5.30 uur opgestaan om de ‘tak bat’ te zien. ‘t Was nog donker toen wij alweer op onze aftandse scooter zaten…weer die planken brug vol ongelijkheden in ‘t wegdek over ( ‘t is nog steeds spannend om daar met een vaartje van 30 overheen te razen). In deze stad leven honderden monniken, die natuurlijk ook eten moeten hebben. Voor zonsopgang zitten de gelovige inwoners op stoeltjes of op hun knieën langs de weg met een bakje kleefrijst, vruchten of andere eenvoudige eetwaar. Aalmoezen voor de, in oranje geklede, monniken, die werkelijk alle straten afgaan. En in bijna elke straat zit ook iemand op een plastic stoeltje op hen te wachten. Echter, in de straat waar ons hotel aan ligt, zat niemand maar er stond wel een hele rij monniken te bidden. Laos schijnt het enige land te zijn waar deze boeddhistische ‘tak bat’ traditie nog volledig in ere wordt gehouden. Ook wij zijn op onze knieën gaan zitten om de monniken kleefrijst te geven. Da’s prima voor ons karma (onze lotsbestemming) , zo gelooft men hier. En dus dachten ook wij: ‘ Ach, baat ‘t niet dan schaadt ‘t ook niet. Het is ook een vorm van respect voor de monniken. Overigens is die kleefrijst ook een werkelijk ,geen enkele vitamine bevattend, kleverig stukje voedsel. Ik kan me niet voorstellen dat die monniken het alleen daarmee moeten doen. Overigens zijn er veel Laotianen die een deel van hun leven monnik zijn en dus eenvoudig leren leven en leren tevreden te zijn met weinig. Hoe lang dat duurt, bepaal je zelf; dat kan een jaar of twee jaren zijn of zelfs je hele leven. Onder de monniken kom je dus ouwetjes zoals ik tegen maar ook jonge jongens van negen jaar. Je zou ‘t kunnen zien als een stukje religieuze dienstplicht, het wordt in ieder geval als bijzonder waardevol gezien. En dat is ‘t , volgens ons, ook. Het boeddhisme is in de essentie geen godsdienst ( hoewel velen het wel daarvan maken) maar een ethische levensleer.

Overigens bleek het ons karma wel degelijk goed te hebben gedaan. Eenmaal teruggekomen in ons hotel bleek Dinie haar bril kwijt te zijn. Toch een ding van ruim 400 euro en erg lastig als je ‘t leven om je heen nog scherp wilt zien. In de kamer alles afgezocht, rondom op de weg naar ons scootertje… niets gevonden. De enige mogelijkheid was dat de bril was afgevallen tijdens ‘tak bat’ ritueel waaraan ook Dinie had deelgenomen. Dus weer op het scootertje terug geraced; ‘t was inmiddels drie kwartier later ( 6.30 uur) naar de hoek van de straat waar wij hadden gestaan.

Overal gezocht, uiteraard niets meer gevonden…totdat Dinie op het idee kwam de mensen bij het winkeltje op de hoek te vragen of iemand een bril had gevonden. Het bleek dat al die mensen hadden gezien dat wij hadden deelgenomen aan het ‘tak bat’ ritueel. En ja hoor, er was een bril gevonden.. wie ‘m had gevonden ? …ja, een man die hier dicht in de buurt woonde… ze reden wel even mee…en weer op ‘t scootertje naar een ander deel van de stad ( iedereen kent elkaar hier) waar de man woonde ….eenmaal aangekomen was de vinder snel gevonden en inderdaad, hij had de bril van Dinie, die uiteraard dolblij was….. je karma koesteren blijkt toch echt wat op te leveren……

‘s Middags verrassing…de e-visa voor Vietnam eindelijk ontvangen. We begonnen ons al zorgen te maken. Volkomen onnodig natuurlijk want ze waren keurig binnen de gestelde tijd van 72 uur afgeleverd. En meteen alle boekingen verder in orde gemaakt. Donderdag vliegen we naar Hanoi. Niet de laatste halte want we hebben nog veertien dagen dus we kunnen nog van alles ondernemen. Eerst maar ‘s Hanoi verkennen: op vrijdag..op de fiets. En daarna staan mogelijk Sapa ( 300 km met de trein!) en de Halong Baai op het programma . En even voor mijn broertje: in Hanoi hebben we het Hanoian hotel geboekt… bekend terrein voor jullie.