Liggen in de bus en Mekongse vriendelijkheid

Vandaag van Ho Chi Minh stad naar Can Tho in de mekong-delta gereisd. Openbaar vervoer bestaat niet in Vietnam, het zijn allemaal particuliere maatschappijtjes. Die overigens prima met elkaar samenwerken, hebben we gemerkt. Je kunt natuurlijk een auto met particuliere chauffeur nemen maar wij gebruiken het vervoer zoals de Vietnamezen dat zelf ook gebruiken. Dat is iets omslachtiger maar wel net zo leuk. Voor de reis van vandaag betekende dat: eerst naar een meetingpoint wandelen, daarna een minibusje naar het busstation (1 uur), daarna met de grote bus naar Can Tho (4 uur), vervolgens weer een minibusje naar het laatste meetingpoint (ergens aan de grote weg) waar we met een elektrisch wagentje werden opgehaald. De grote bus was wel een aparte ervaring: daar zit je namelijk niet in maar lig je, tot onze niet geringe verbazing. Dat is handig als je ‘s nachts reist maar onhandig als je overdag reist en ook wat van het buitenleven wil zien. Maar ja, blijkbaar liggen Vietnamezen graag want er zijn ook overal restaurants zonder stoelen maar met hangmatten en tafeltjes. Kun je liggend eten…de reis verliep vlot totdat een steen of iets dergelijks tegen de grote ruit aan de zijkant knalde: de hele ruit aan diggelen, net voor mijn ligplaats. Alles lag onder het glas maar niemand was gewond dus we konden, weliswaar wat langzamer, al snel door nadat de chauffeur wonderen had verricht met ducktape.

We zitten nu op een prachtig plekje midden in de mekongdelta: veel mangroves , moeras en watertjes. Het , redelijk ver van de stadse hectiek gelegen, Mekong Silt Ecolodge. Zes jongeren aan personeel en weinig bezoekers. Dus we worden in de watten gelegd. En we zijn ook wel aan wat rust toe na de hectiek van Ho Chi Minh stad. Lekker lezen onder het genot van het geluid van gekko’s. We waren bang voor veel muggen in dit waterrijke gebied maar dat valt mee. Maar het blijft verstandig je met deet te besproeien: we zijn toch wat beducht voor dengue. Gelukkig hebben we ook een grote klamboe om ons bed. Deze eco-lodge is werkelijk prachtig aangelegd: overal prachtige tropische planten, palmen, schitterende bloemen, de huisjes voorzien van palmbladdak, watertjes met tal van vissen. Tot onze verbazing horen we geen kikkers maar op de menukaart staan wel ‘fried frogs’ dus ….We douchen ,wassen ons buiten , de temperaturen zijn immers altijd aangenaam hier: rond de 26 graden. Kortom genieten.

De Vietnamezen vieren hun nieuwjaar rond de 20 januari. Hier geen discussies over vuurwerk, ze zijn uren bezig met versieren. Met name kunstig gemaakte gele en rode bloemetjes krijgen een plekje.Het komt op ons wat kitcherig over maar de Aziaten kijken daar anders tegen aan. Kleuren hebben symbolische betekenissen, die dan ook bewust gebruikt worden. De kleur geel bijvoorbeeld staat voor het element aarde. Geel betekent neutraliteit en geluk, daarom wordt het vaak samen met rood gebruikt, dat ook ‘geluk’ betekent. We zagen hier op het terrein ook een boom vol met rode envelopjes. Het rode envelopje is een cadeau dat in de Aziatisch-Chinese cultuur gegeven wordt aan ongetrouwde jonge mensen tijdens nieuwjaar of verjaardag. Het is de bedoeling dat je de envelopjes vult met geld. En geld in een rode envelop maakt hier blijkbaar ongecompliceerd gelukkig. Rood is daarentegen strikt verboden op Aziatisch-Chinese begrafenissen, omdat het ook traditioneel de kleur van vrolijkheid is. Vanmiddag gewandeld langs de Mekongse kreken: geen toerist te bekennen, iedereen zwaait vrolijk naar ons, het modderige water dat door de eb-en vloedstromen voortdurend in beweging is, laat overal vette klei achter. Prima grond voor bananen-, grapefruit, durian- en vooral rijstbouw. Elk huisje is al versierd voor de viering van nieuwjaar. Wij krijgen visjes, gevouwen van palmblad aangeboden: ook een gelukssymbool. Morgen maar ‘s de grote stad verkennen: op een scootertje…. Moet lukken, denken we….