Steile trappen, Chinezen en stof..

Vang Vieng is vooral bekend om z’n fenomenale karstgebergte, de blauwe lagunes en de vele grotten. Gisteren maar ‘s op de scooter gestapt om lagune nr. 1 te bewonderen ( er zijn er drie).

De omgeving is werkelijk fantastisch: de nu nog bruine rijstvelden, waar grijze waterbuffels op grazen, de grillige bergpunten, de , met palmen omzoomde, eenvoudige dorpjes, de vriendelijke mensen, de tientallen eetkraampjes aan de kant van de weg. Daarentegen maakt het toeristisch vertier veel kapot. Op de rivier krioelt het van de kano’s, de tubes en lange boten, die met een bloedvaart door het water schieten, aan de oevers veel barretjes waar je kunt aanleggen. Mocht je op het water onvoldoende vertier vinden dan kun je nog altijd allerlei soorten terreinwagentjes huren om over de wegen te crossen. Misschien zijn wij, op zoek naar oorspronkelijkheid en natuur, wel te veel idealist in onze hoop dat nog te kunnen vinden. Anderzijds bewandelen ook wij de gebaande toeristische paden: lagune 1 is de toeristische trekpleister bij uitstek, simpelweg omdat deze lagune het dichtst bij Vang Vieng ligt. En dat merken we zodra we hier aankomen. Hadden we verwacht een idyllische droomplek te vinden dan kwamen we bedrogen uit. Een vijftiental terreinwagentjes met Chinese toeristen passeert ons al ronkend op weg naar lagune 1. En daar staat het al vol met andere terreinwagentjes, busjes en motoren. De lagune blijkt veranderd in een speelparadijs vol met schommels, touwen waaraan je als Tarzan boven het water kunt slingeren, plateautjes waarvan je het blauwe water in kunt springen. Boven de bomen zijn kabels gespannen, waarlangs je gezekerd, naar beneden kunt rutschen. Het geschreeuw van de watergasten completeert het beeld. We hebben het al gauw gezien. We zijn misschien te idealistisch maar dit zoeken we zeker niet. Ik realiseer me dat , indien we ergens voor de eerste keer zijn, ook wij de gebaande paden gaan. Daar is bijna niet aan te ontkomen, je wilt de dingen zien waardoor deze plaatsen bekend zijn geworden. Maar als je oorspronkelijkheid en natuur zoekt, dan dien je deze gebaande paden juist te mijden, en willekeurige, niet voor de hand liggende zandpaden in te gaan. Het onverwachte vind je meestal op de minst waarschijnlijke plekken. We proberen dan ook telkens wat mee te pakken van zowel de geëigende toeristenhotspots als het achterland.

Net zoals op Bali, Thailand, Vietnam vinden we hier ook bij vrijwel elk huis een huisaltaar. En dat maakt nieuwsgierig. Blijkbaar is men nogal bijgelovig. Het zijn geestenhuisjes. Deze herbergen de geestelijke bewaker van het huis. Er brandt altijd wierook, er staan verse bloemen en er ligt voedsel om de geesten gunstig te stemmen. Ze houden eigenlijk het midden tussen poppenhuizen en voederplanken voor vogels en andere dieren. en ook offeren gaat met de tijd mee… dus staat er regelmatig een flesje cola of fanta op het altaar -met een rietje-Niet alle Aziaten geloven echt in al die geesten en tradities, maar de meesten spelen het toch op zeker: baat het niet, dan schaadt het niet…Wanneer blijkt dat er toch nog steeds boze geesten rondhangen in huis moet men maar weer de monniken van de tempel laten komen om de rusteloze geesten te overtuigen om te verhuizen naar een bijkomend geestenhuisje.

Genoeg even over de huisaltaartjes. Vanmorgen een grot bezocht, die hier bekend staat als een van de mooiste. Tja, dan kun je ‘m niet overslaan dachten we. Komen we aan, moeten we eerst een zeer bijzonder steile trap zo’n 120 meter naar boven nemen… dat geeft te denken… ik heb een enorme hoogtevrees. Zo’n trap opkomen is een ding, er weer af echt een ander ding. Ik wilde me zelf niet laten kennen dus naar boven geklommen. Ach, dan zie je de diepte niet, dus dat lukte zonder veel problemen. Maar na de bezichtiging van de verplichte stalagmieten en - tieten moest ik er ook weer af. Het is me gelukt : andersom de trap af om niet de diepte te hoeven zien, soms krampachtig de hand van Dinie vasthoudend ( die neemt zo’n trap als een jonge hinde)…. ik ben ongeveer twee liter vocht kwijt geraakt….grotten horen gelijkvloers te liggen, vind ik.

Daarna met ons scootertje 12 km over onverharde wegen naar lagune nr. 2. Koel water, daar was ik wel aan toe. Deze lagune was een stuk verder dan lagune nr1 dus moest ‘t wel wat rustiger en idyllischer zijn. En weer moesten we gammele bruggetjes over met losse planken en soms erg veel ruimte tussen de planken. En aangezien de meeste wegen onverhard zijn….stof..stof…en nog ‘s stof…een mondkapje is geen overbodige luxe….maar ach, we zijn inmiddels wel wat gewend..

In lagune nr. 2 was het zeker rustiger maar de Chinezen in hun terreinwagentjes waren wederom volop aanwezig. En ook deze lagune was eigenlijk meer een groot zwembad dan een romantisch bosmeertje. Er waren meerdere lagunes en opvallend was dat de Chinezen allemaal voor het eerste meertje met het meeste vertier kozen, terwijl de westerlingen allemaal de verderop gelegen rustiger lagune kozen. Scheiding der geesten, scheiding der culturen…. We hebben weer een behoorlijk actieve dag achter de rug. Met ons oude scootertje hebben we twee lekke banden gehad, vandaag kregen we een andere scooter…. Gelukkig want de wegen zijn hier veelal onverhard met veel puntige stenen… Morgen verlaten we Vang Vieng en pakken de trein naar Luang Prabang…. benieuwd wat ons daar te wachten staat….