Koud, koud….en varen tussen de karstparels

Wat temperatuur betreft zijn we verwend geraakt: tot nu toe was het elke dag tussen de 25 en 34 graden. Als dan de temperatuur plotseling daalt naar 16 graden voelt dat onwijs koud aan. Vandaag stond een lange boottocht door de Halong baai op ons programma en als er dan ook nog een fris windje staat, zit je toch bijna rillend op de boot. We stonden , zoals afgesproken, om half acht al aan de straat op onze pick-up te wachten maar die liet op zich wachten. Na een telefoontje van onze homestay-eigenaar kwam er eindelijk om half negen een taxi om ons op te halen maar ach, we weten inmiddels: wij hebben de klok en zij hebben de tijd.

De Halong baai wordt één van de zeven natuurlijke wereldwonderen genoemd. Overal rijzen de rotspunten van het karstgebergte , als grijze groen bewaasde koppen, uit het water op. In de baai liggen maar liefst 1969 kalkstenen eilanden, elk met dichte begroeiing op de top. De kalkstenen monolieten rijzen spectaculair op uit de oceaan. Verschillende van de eilanden zijn hol, doordat zich grotten hebben gevormd. Gewoonlijk geven legendes weer een sfeervolle kleur aan wat je ziet: een draak zou parels in de zee hebben gegooid. Daarnaar verwijst ook de naam Vinh Halong Baai: baai van de dalende draak. Het is een gebied van maar liefst 1500 km2Nergens ter wereld hebben we een soortgelijk zeegezicht kunnen bewonderen. Heb je een eigen boot, dan is er altijd wel een eenzaam strandje te vinden waar je in alle rust kunt genieten van zon, zee en gebergteparels. Het hele gebied is in 2000 door Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed en dat is maar goed ook want het is het waard om goed beschermd te worden. Desondanks zijn de overal opdoemde kleine strandjes vaak bezaaid met aangespoeld plastic. Niemand die zich daarom lijkt te bekommeren.

Rond het middaguur serveerde de bootbemanning ons een heerlijke lunch, met vis, loempiaatje, rijst, fruit, kip, ei en nog enkele heerlijkheden. Enkele jaren geleden kregen we op een Indonesische boot ook een ogenschijnlijk lekkere maaltijd opgediend maar die leidde uiteindelijke tot een lichte vorm van buiktyfus. We waren dus op onze hoede maar deze maaltijd leek risicoloos en dus konden we er zonder zorgen van genieten.

Niet ver van de stad Cat Ba liggen enkele drijvende dorpen, waarin de bewoners zich vooral bezig houden met de teelt van vis en het vangen van andere zeedieren zoals kreeften, garnalen en octopussen. Bij elk huis zijn met netten afgeschermde kweekvijvertjes aangelegd, waarin aparte soorten vis kunnen worden gekweekt.In de ondiepe wateren vangen de vissers maar liefst 200 soorten vis en 450 soorten week- en schaaldieren . De drijvende vissersdorpen gaven ons een heel kleurig en authentiek gezicht.

Op sommige eilanden schijnen dieren, zoals kippen, leguanen en apen te leven maar die heeft niemand van ons gezien. Mogelijk zijn die intussen in een Vietnamese kookpot terecht gekomen.

Zoals te verwachten is, zaten we niet alleen op de boot. Zo’n zeven jongeren uit diverse landen voeren mee en die waren natuurlijk meer dan wij gericht op sportieve uitdagingen. De boot stopte verschillende malen om iedereen de gelegenheid te geven om te kajakken of te zwemmen. Wij hebben dat feest aan ons laten voorbijgaan: ten eerste vonden we ‘t veel te koud, voor snorkelen was er te weinig onderwaterleven en het wiebelige van zo’n kayak geeft niet zo’n veilig gevoel als je al af en toe met ‘wiebelproblemen’ kampt. Tja, ouder worden gaat niet zomaar aan je voorbij. En zeker op Valentijnsdag realiseer je je hoe zeer je elkaar nodig hebt in de, bij voorbaat verloren, strijd tegen de toenemende beperkingen van de ouderdom. Je bent elkaars maatje en kunt door dik en dun op elkaar rekenen en da’s een heel veilig en zeker gevoel……

Cat Ba bestaat voor een belangrijk deel uit jungle, dat eveneens door Unesco is uitgeroepen tot beschermd natuurlijk werelderfgoed. Er lopen slechts enkele wandelpaden doorheen, die goed begaanbaar zijn ware het niet dat er flinke stijgingen en dalingen in zitten. We hebben het een paar uren volgehouden in de hoop dat we de weinige apen die hier zitten, zouden zien. Maar helaas: no monkeys….de jungle zelf was echter prachtig. Planten die bij ons de grootte van een geranium hebben, groeien hier door de hoge luchtvochtigheid de pan uit: ‘t worden bijna bomen. Overal varens, lianen en nog meer onduidelijk groen. ‘t Was zeker de moeite waard.

Intussen is t hier nog steeds gewoon koud: 16 graden…dat zijn we niet gewend…zeker als je ‘n tijdje op de scooter met een vaartje van 45/50 hebt gereden. Jassen hebben we niet bij ons, wel een trui, ook geen hemden…lekker zonnen is er dus ook even niet bij. Bovendien beginnen we warempel weer de kriebels te krijgen om huiswaarts naar ‘goed old Zillewold’ te gaan. En da’s een goed gevoel hoor! Maar we hebben gelukkig ook nog een week met 24 graden en zon te goed in de rijstvelden van Mai Chau. We vertrekken vrijdag naar Hanoi om van daaruit vervoer naar Mai Chau te zoeken. Cat Ba was mooi maar we hebben ‘t hier wel gezien, bovendien krijgen we hier elke ochtend banana-pancake als ontbijt en niets anders dus we verlangen ook naar een veelzijdiger ontbijt …