Olifantenondeugendheid en hanengevecht

Eindelijk ‘s een tour geboekt: de Kuang si watervallen en olifantrijden. We bleken de enigen die bij dit reisbureau (Galaxy) hadden geboekt en kregen dan ook een private tour van een uitstekend Engelssprekende gids. We stonden aanvankelijk wat sceptisch tegenover de watervallen want, ja, watervallen heb je hier genoeg. Maar dit bleek echt iets bijzonders. Het melkwitte water stortte zich over diverse plateaus naar beneden, wat een spectaculair gezicht opleverde. Eigenlijk isKuang Si een heel park met watervallen omdat het een heel eind vanaf de heuvel naar beneden ging. Het pad erlangs was vrij streng gereguleerd: bij deze warmte van rond de 30 graden is de verleiding groot om even in het water te springen maar dat zou, gezien het kalkhoudende gesteente de plateaus werkelijk kapot maken. Dus toeristen mochten alleen op het onderste plateau het water in. Rondom prachtige jungle-natuur dus dit was het bezoekje wel waard. Toen naar het olifanten camp. Eigenlijk wilden we naar het conservationcenter waar je gewoon met de olifanten gaat wandelen en wat ook, ons inziens, diervriendelijker is. Maar ja, daar vroegen ze veel geld voor en het bleek alleen mogelijk voor twee dagen, inclusief overnachting, dus kozen we toch maar voor het olifantrijden. Op de olifant zat een stoelinstallatie voor twee personen en de mahout, de persoonlijke oppas van de olifant zat op de kop. We kunnen jullie zeggen dat we wel eens een comfortabeler rit hebben gemaakt. De olifant loopt uiterst langzaam en schommelend , althans totdat ie wat lekkere blaadjes ziet. Dan is het dier bijna niet te houden. Maar hij luistert perfect naar de mahout. We hadden de oppasser gevraagd wat video-opnamen van ons te maken dus hij sprong op een gegeven moment van de olifant af. En waarschijnlijk voelde het dier de vrijheid want hij ging meteen de berm in en begon wat bomen te slopen met ons op z’n rug. Gelukkig zat die dubbele stoel goed vast, anders waren we er waarschijnlijk uitgedonderd. En die mahout maar lachen want hij had t allemaal keurig op video gezet. We zullen de video apart opsturen naar de familie, kunnen die ook weer ‘s lachen om die gekke ouwetjes.

Al met al was ‘t een bijzonder ritje maar we doen dit geen tweede keer want we vinden dit eigenlijk geen diervriendelijk bedrijf en we zijn ons er wel bewust van dat we ‘t door zo’n betaalde rit in stand houden. En ‘t kan heel anders, zo hebben we in Noord Thailand in een elephant conservation center enkele jaren geleden gezien. We hebben deze formidabele dieren nog een emmertje met bananen, suikermeloen en stukken suikerriet gegeven om ‘t goed te maken. Ze hebben in ieder geval een beter leven dan de olifanten die in de bossen boomstammen moeten slepen.

Daarna de lunch gebruikt op een ‘bamboefarm’, een klein hutje op palen was klaargemaakt als lunchplek. Het vloertje leek flinterdun dus ik zag me er al doorheen gaan maar het bleek, in tegenstelling tot wat ik dacht, hartstikke stevig. We hebben nog wel een uur zitten kletsen met de gids en nog een Zwitser , gewoon over wat het betekent boeddhist te zijn en hoe hij, de gids, in het leven staat. Het voert te ver om alles hier in geuren en kleuren te vertellen maar het was zeker interessant. We vinden dat wij als toeristen gewoon iets moeten weten over de Laotiaanse cultuur om op de juiste momenten respectvol te kunnen zijn.

Tijdens de terugrit naar Luang Prabang genoten van de fenomenale uitzichten. Slechts een enkel rijstveld was groen ( kon op natuurlijke wijze bevloeid worden), de meeste waren verdroogd: ‘t is immers het droge seizoen maar in het regenseizoen moet het hier, volgens ons, helemaal een fantastische aanblik geven.

Bij thuiskomst ( nou ja, bij ons hotel) bleek bij de buren een hanengevecht aan de gang te zijn. Er wordt dan grof ingezet op de sterkste haan en het is in de hanenarena dan ook een geschreeuw van belang. Eigenlijk is t een soort kooigevecht voor hanen. We hebben dat ook gezien op Bali maar daar werden aan de poten van de hanen vlijmscherpe messen vastgemaakt waardoor het werkelijk een gevecht op leven en dood werd. Hier was het gewoon een gevecht over vijf ronden waarbij de hanen uiteindelijk bleven leven. Wel boeiend om te zien hoe de dieren vertroeteld werden door hun baasjes om elke ronde weer een goed gevecht te kunnen leveren.

We hebben nog even de werkelijk zeer grote spin op de foto gezet, die Dinie gisteren op haar nachtkastje vond. Toen ik ‘m te lijf wilde gaan, schoot ie weg… we zitten in een huisje zo’n 3 meter boven de grond en in de vloer zitten volop kieren waardoor ie weg kan komen…tja, ik ken genoeg mensen die dat zo eng vinden dat ze die kamer niet meer in durven….. wij wel natuurlijk want ik snurk dus dat houdt ze wel weg….

En ondertussen nog steeds wachten op een visum voor Vietnam….