Visa-ellende en streetfood

We zitten op onze laatste plek in Laos: werelderfgoedplaats Luang Prabang. De bus doet er ruim 4,5 uur over maar de Chinese hogesnelheidstrein slechts 45 minuten. Maar met die trein zie je nauwelijks iets van de omgeving want de Chinezen hebben deze spoorlijn dwars door de bergen heen geboord, vandaar dat enorme tijdsverschil tussen bus en trein. Nu hebben wij nog nooit in Europa met de hogesnelheidstrein gereisd maar hier had dat wel wat voeten in de aarde want we moesten eerst onze paspoorten inleveren om de treinkaartjes te kunnen kopen en het paspoortnummer en onze eigen naam verschenen dan ook op de tickets zelf. Alles was strak gereguleerd: 20 minuten tevoren inchecken, stoelnummers wordt 3x gecontroleerd, alle bagage gaat door de scanner en alle reizigers worden gefouilleerd……ja de Chinezen gaan niet over één nacht ijs…. Ik stel me zoiets voor als we met de trein naar Amsterdam zouden moeten….onmogelijke procedure in Nederland volgens mij. Helaas, toen we de paspoorten terugkregen bleken van ons beiden de departurecards te zijn verdwenen. Dat is vervelend want het nummer op die cards stemt overeen met de arrivalcards, die we moesten inleveren bij aankomst in Laos. Bij vertrek moeten die departurecards weer worden ingeleverd..zal dus wel een probleempje worden als we naar Vietnam vertrekken. En de voorbereidingen voor dat laatste gingen ook al niet van een leien dakje. We zijn onmiddellijk nadat we in ons hotel waren ingecheckt, naar het Vietnamese consulaat getogen om de visa te regelen. Komen we daar, staat er nog een Nederlands echtpaar en een Franse dame bedremmeld voor het loket. Wat bleek: de Vietnamese ambtenaar beweerde dat het consulaat in Luang Prabang helemaal geen visa meer uitgaf. We wezen de man erop dat dat wel op hun eigen website staat. Volgens hem niet. Welles, nietes, welles, nietes… daar hadden we geen zin in. Maar zonder visum kom je Vietnam niet in en da’s wel een probleem voor ons: ons vliegtuig naar Düsseldorf vertrekt immers vanuit Hanoi. Ook de andere stellen wilden per bus de grens passeren maar dat mag niet met een e-visum; een e-visum kun je in dit geval alleen gebruiken op de internationale luchthavens. Conclusie: als een gek via de Vietnamese ‘government’ site e-visa bestellen en daarna alsnog tickets kopen om naar Hanoi te vliegen. Op dit moment zitten we te wachten op die visa… daarna direct proberen een vlucht naar Hanoi te vinden…er zit ook nog een weekend tussen….hopelijk komt ‘t allemaal goed….

We hebben weer een prachtig plekje gevonden in Luang Prabang: een prachtige kamer met balkon en zitje uitkijkend op een zij-arm van de Mekong. Wel een beetje duur, relatief gezien: 55 dollar per nacht, inclusief ontbijt. Tja, voor Nederlandse begrippen is dat natuurlijk spotgoedkoop maar die vergelijking moet je niet maken. We zitten elke avond in het donker op ons balkonnetje, genietend van een wijntje, het ononderbroken gekwaak van de vele kikkers in de bomen en in het water, het typische geluid van gekko’s tegen de muren en nog vele andere onbestemde geluiden. Op gezette tijden klinkt getrommel uit de tempels als onderdeel van de monnikenrituelen.

Luang Prabang is een prachtig stadje met typische houten huizen en heeel veeeel tempels. Het is heerlijk flaneren op de boulevard langs het water maar het leukst is misschien wel de nightmarket. Niet alleen worden daarbij elke avond honderden kraampjes met veel leuke producten opgezet maar er is ook een heel plein met ‘streetfood’- kraampjes, waar je voor een appel en een ei kunt eten. Om even concreet te zijn: wij eten daar elke avond voor maximaal 100.000 kip oftewel € 5,60. Dat is dus voor ons beiden! En we zijn niet alleen want er eten daar elke avond duizenden mensen, zowel toeristen als laotianen zelf. Hartstikke gezellig en ook veilig want de laotianen gaan hygiënisch om met hun etenswaren. En ook hier toeren we weer op een scootertje want ons hotel ligt nogal buiten het centrum. We kennen inmiddels de weg en dat is ook nodig want ‘t is hier om 18.00 uur al donker. Wel lastig is dat we elke keer met ons scootertje een brug met planken over de Mekong moeten nemen: auto’s kunnen er niet overheen en voor de scooters is een houten rijweg van ongeveer 90 cm in elke richting gemaakt, raak je hier vanaf dan kom je op weer andere planken terecht die nogal oneffen liggen. Eerlijk gezegd ga ik er elke keer met het zweet in m’n handen over heen. Morgen staan er een waterval en olifanten op het programma… elke dag weer een nieuwe verrassing….