Geen luipaarden, boeddhistische zegens en feestje

Zondag hebben we uitgetrokken voor een Safari-bezoek aan het Wilpattu National Parc. Vier uur ’s ochtends op , vijf uur weg, zes uur gaat het park open…Het Wilpattupark is het oudste en grootste nationaal park van Sri Lanka. Olifanten en vooral luipaarden vormen het grootste attractiepunt. Wij zijn inmiddels helemaal opgenomen in de familie van Harsha en Nirmala en we gaan dan ook met maar liefst negen personen op safari…Nou is dit een heel vrolijke familie dus het is echt gezellig met veel gelach, veel gekwebbel, schelle kinderstemmen ( er zijn 3 kinderen bij) en tja….., de verwachtingen bij ons om veel te zien zijn dus ook niet hoog gespannen. Je moet wel een gehoorgestoorde waterbuffel zijn om niet weg te kruipen in de jungle bij het horen van al die luidruchtige gezelligheid.In het park blijkt het ook nog een enorme drukte van achter elkaar rijdende Safari-jeeps ,we waren even vergeten dat het nog steeds vakantie is hier en dus neemt iedereen de gelegenheid te baat voor een uitje naar het nationaal park. Nu blijkt het park geen geasfalteerde wegen te hebben en het heeft de laatste dagen veel geregend dus de wegen zijn veranderd in modderige slibstreams met heel veel plassen. Een ware uitdaging voor onze chauffeur die , tot onze teleurstelling, soms rijdt alsof hij zijn vorige record wil breken. We zien uiteindelijk wel veel vogels, herten, een beer, krokodillen maar geen olifanten en luipaarden. Midden in het park zijn we, net zoals 50 andere safari-jeeps gestopt, bij een parkeerplaats aan een groot meer, waar apen ( alweer) hun kans afwachten. Ik loop voorbij een bord ‘Don’t pass’ en schrik me even later rot als een grote krokodil vlak voor me het water in schiet. Ach ja, toch nog avontuur…. Bij de in-/uitgang staat, enigszins plagend, een groot bord met de tekst ‘Hebt u ze (luipaarden) niet gezien? Ze hebben u wel gezien’………

De laatste dag in Anuradhapura, maandag, is aangebroken. Afgesproken is dat we een paar families gaan bezoeken, die ondersteund worden door de Safe Foundation. De Suzuki SUV van Harsha is inmiddels weer gerepareerd dus we rijden weer door de groene rijstvelden naar een klein huisje. Harsha vertelt het drama dat deze familie is overkomen: de man is onlangs op 36- jarige leeftijd aan een hartinfarct overleden. Moeder werkt nog wat op het land en doet huishoudelijk werk en het gezin moet rondkomen van een bedrag lager dan het bestaansminimum, dat is hier 40.000 roepies per maand ( ongeveer € 130 per maand). Safe Foundation helpt ze met een klein bedrag per maand en betaalt het schoolgeld van de kinderen (5 , 9 en 16 jaar) ze hebben gelukkig wel een eigen huisje met een golfplatendak. De inrichting van het huisje is onvoorstelbaar sober. Bij het weggaan nemen ze met een knieval voor ons afscheid: we voelen ons hogelijk bezwaard, niemand hoeft voor ons te knielen, integendeel, deze mensen verdienen respect dat ze toch nog het hoofd boven water weten te houden. Harsha merkt op dat dit alleen een teken van respect is, geen teken van onderdanigheid. Met een hart vol mededogen gaan we naar de volgende familie waar het drama mogelijk nog groter is: de familie bestaat uit een zieke oma en opa, die zijn inkomen verdient door op het land te werken. Zij hebben de zorg voor de negenjarige zoon van hun dochter. Moeder is een tijdje geleden aan kanker overleden, vader dook de depressie in door zijn verdriet en zocht zijn heil in de drank. Hij kwam kort daarna om bij een motorongeluk. Opa heeft het huisje waarin ze wonen in drie jaar zelf gebouwd en heeft zelfs de stenen zelf gemaakt door de kleivormen in de bakkende zon te leggen. Ook deze familie wordt met het schoolgeld en een maandelijks klein bedrag ondersteund door Safe Foundation. Gelukkig gaan de moedige opa en oma niet op de knieën, wel zoonlief, maar wij spreken ons respect uit voor de zorg van de grootouders voor hun kleinkind.

Tenslotte bezoeken we een jonge familie met drie kinderen die midden in de rijstvelden woont. We zouden hier niet komen als het noodlot ook deze familie niet had getroffen. De jonge vader blijkt een botziekte te hebben waardoor hij niet meer in staat is te werken, moeder doet nog wat huishoudelijk werk en dat is het dan. Ze hebben drie jonge kinderen, oma woont ernaast en zwaait enthousiast naar ons….‘mentaly ill’, (dement) verklaart Harsha haar wat afwijkende gedrag. De familie houdt het hoofd boven water omdat ze een rijstveldje hebben. Ze dragen ondanks alles zorg voor elkaar.

We rijden even later weer weg in het volle besef van onze bevoorrechte positie, die eigenlijk grotendeels te danken is aan het geluk dat wij in een land van melk en honing zijn opgegroeid. Een besef dat, denken we, lang niet iedereen in Nederland heeft.

We hebben een druk programma: ‘’s middags nog wat stoepa’s bekijken, ‘’s avonds de verjaardag van Oneki, de dochter van Harsha en Nirmala, waar behalve de hele familie ook wij voor zijn uitgenodigd. Anuradhapura staat, zoals al verteld, vol met stoepa’s en tempels en heb je eenmaal één stoepa gezien dan heb je ze allemaal gezien want ze verschillen eigenlijk alleen in grootte. Met de tempels is dat niet het geval en zeker op deze maandag niet want het wemelt van de mensen die willen bidden bij Boeddha. Ze vragen dan , na het offeren van bloemen en fruit de zegen van een boeddhistische priester. Als teken van ‘ blessing’ ( gezegend zijn) krijg je dan een wit touwtje om je pols. Aangezien wij gewoon meedoen aan deze gewoonten, worden ook wij voorzien van zo’n touwtje. En dat kunnen we wel gebruiken, denken we, want de volgende dag, dinsdag, staat er weer een tuktuktocht van 112 km op het programma.

’s Avonds vieren we samen met de familie Oneki’s verjaardag. Ze hebben een programma, wordt ons verteld. Het blijkt dat de drie meiden gaan dansen en zingen ( gedeeltelijk karaoke). Ik voel me al benauwd worden bij het idee dat misschien ook van ons verwacht wordt dat we meedoen aan karaoke ( waaraan ik een grondige hekel heb, simpelweg omdat ik beslist niet kan zingen). Gelukkig blijkt dat niet het geval. De meiden geven een geweldige show weg: een dans die ze, op verzoek van ons, ook een beetje voor onze , binnenkort jarige, kleinzoon Luuk uitvoeren. Dus Luuk, dat filmpje wordt dit jaar jouw verjaardagsvideo. Na de ‘show’ zijn we uitgenodigd voor een Sri Lankaans lopend buffet van de familie. Wat ’n avond en wat ’n warmte gaat van deze familie uit.

Dinsdag: grijze luchten leiden ons vertrek in. We hebben een tuktukrit van ruim 110 km voor de boeg naar Trincomalee, een plaats aan de kust, waar de moesson nog niet is afgelopen. En dat laatste merken we want het regent regelmatig met korte stortbuien. Nou is dat in dit klimaat eigenlijk niet zo erg als in Nederland. Bij ons gaan kou en regen meestal samen maar hier blijft het tussen de 26 en 30 graden, dus koud heb je ’t nooit. De tuktuk kun je aan de zijkanten dichtmaken waardoor je eigenlijk best een gerieflijk karretje hebt en ondanks de regen, blijft ie het prima doen ! Na een paar natte uurtjes hebben we Trincomalee al bereikt en heerlijk: we hebben een huisje aan het strand om een paar dagen alle belevenissen nog ’s te overdenken en heerlijk te relaxen…..

’s Avonds stroomt de regen in onvoorstelbare hoeveelheden naar beneden, de moesson op z’n best. Wij kijken vanonder een afdak, naar de forse golven van de Indische Oceaan……

K