Paradijselijk Yala, safarifiles en weer olifanten

Inmiddels hebben we de bergen van het relatief koele Ella weer achter ons gelaten. Met name ‘s nachts gingen de hemelsluizen op donderende wijze open maar overdag konden we genieten van zo’n 24/25 graden en droog weer. De omgeving van het hooggelegen Ella is prachtig: jong gebergte met zeer steile hellingen herbergt heel veel dierenleven en met name apen zorgen voor ondeugende situaties. Zeker als ze met vijf, zes apen hongerig naar ons ontbijt kijken en ik dreigend mijn fotostick in de aanslag moet houden…

Vrijdagochtend 31 januari kozen we met ons tuktukje weer de weg naar het warmere zuiden: we hebben bijna 100 km aan kronkelende bergwegen met haarspeldbochten voor de boeg. En we dalen van 1700 meter naar bijna zeeniveau dus grote gedeelten kunnen we niet harder dan 30 km per uur, remmend op de lagere versnelling. Maar het imposante landschap maakt alles goed, zeer diepe dalen, klaterende watervallen en ieder Sri Lankaan z’n eigen eetstalletje wat uitmondt in een feestelijke slinger van eetstalletjes langs de wegen. Wat zijn de tropen met de groene rijstvelden, de wuivende palmen met al z’n diversiteit toch mooi.

Onze volgende halteplaats is Yala Peace Cottages dat tegen het Yala National Parc aanligt. De tocht verloopt voorspoedig vooral omdat de weg in het laatste gedeelte vrij rustig en recht is: we halen dus snelheden van 50 km per uur. Naarmate we lager komen, stijgt ook de temperatuur tot zo’n 30 graden. Rond twaalf uur komen we in de buurt. Google Maps geeft een zandpad aan dat even verderop in een modderpad verandert waar geen doorkomen aan is. Ik moet omdraaien en een andere weg verzinnen. Maar als je in Sri Lanka stil staat, verschijnt onmiddellijk hulp. Een behulpzame inwoner belt onze locatie en nog geen 10 minuten later verschijnt de eigenaar op de bromfiets, al voorzien van een omleidingsbord. Ik wil draaien maar de achteruit blijkt kapot dus met behulp van aangesneld publiek wordt de tuktuk gedraaid en kan ik achter de eigenaar aan. Nou….eventjes want dan stopt plotseling de motor ermee. Hoe kan dat nu ? Alle Sri Lankanen zijn tuktuk-deskundigen want even later blijkt dat bij al het gedraai de reservetank per ongeluk is opengedraaid en het euvel is dus snel verholpen. Twee kilometer verder in de bush bush ligt ons Guesthouse: weer een fantastisch onderkomen met zwembad temidden van prachtige tropische natuur. We kunnen wandelen in de omgeving naar het nabijgelegen meer maar moeten enigszins uitkijken voor de krokodillen, verder overal koereigers, pauwen ( die hier net zo veelvuldig voorkomen als fazanten) en een enorme diversiteit aan kleurige vogels. We willen graag het naburige Yala National Park bezoeken en de eigenaar van het Guesthouse vertelt ons dat een 7 uur durende safari €160 voor ons tweeën kost waarvan € 75 pp als toegangsprijs voor het park. Ja, me hoela, we geloven er niets van en laten hem websites zien waarin de safari’s een stuk goedkoper zijn. Nou, zijn voorstel was een ‘ private tour’ en een tour met 6 of 8 personen is natuurlijk veel goedkoper. Hij zou informeren…jammer dat we niet met ons tuktukje het park in mogen…..

Het is zondag 2 februari, 4.30 uur. In de vroege donkere ochtend staat de safariwagen met draaiende motor op ons te wachten. Met ChatGPT hebben we de entreeprijzen van het Yala Nationaal Park opgevraagd ( €25 pp) en de gebruikelijke prijzen van safaris, belastingen en nog wat extra’s ….tja dan zijn we toch nog €60 per persoon kwijt. Maar dan wel voor een bijna 7 uur durend uniek uitje. Overigens blijken we niet de enigen. Ondanks het vroege uur zien we overal safariwagens met toeristen rijden. Onze chauffeur heeft haast want om 6.00 uur gaat de poort open en die haast is ook wel te begrijpen: bij aankomst bij de gate staan er wel 200 safariwagens achter elkaar te wachten en hoe eerder je er bent, hoe eerder je naar binnen kunt. Dat wordt file-rijden…

Het Yala National Park is zo groot als de provincie Drenthe, bestaat uit ontelbare meren en meertjes en ligt aan zee. De grootste attractie is, net zoals in het Wilpattu National Park: het luipaard. En neee….we hebben ‘m weer niet gezien, ondanks het veelvuldig mobiel contact tussen de chauffeurs van de safariwagens. Maar dat neemt niet weg, dat het een fantastisch mooi park is: de meertjes blijken aantrekkelijk voor enorm veel vogels zoals maraboes, ibissen, uiteraard duizenden koereigers, hop, diverse roofvogels waarvan de mooiste, de indische kuifarend, zich vlak naast de weg liet fotograferen. De wegen in het park zijn onverhard en allerbelabberst: kuilen, diepe plassen…je hebt echt een 4x4 nodig om hier door te komen. Ons tuktukje zou hier een jammerlijk einde hebben gevonden, na diverse modderige onderdompelingen.

Op een gegeven moment stuitten we op een kudde olifanten met jongen. Ze blijken zich niets aan te trekken van de tientallen safariwagens, die zich plotseling in hun buurt verdringen om de nieuwsgierige passagiers waar voor hun geld te geven. Wij zitten met z’n zessen ( behalve wij, ook een eenzame Belg uit Gent en een Russische moeder met twee zonen) eerste rang: de olifanten staan simpelweg naast onze wagen. Als ze hun slurf uitsteken, kunnen ze zo de restanten van ons ontbijt uit de open wagen trekken, de banaantjes heeft de chauffeur al in allerijl in de afgesloten voorcabine gelegd.. maar ze hebben totaal geen belangstellingen voor de inhoud van de wagens,,ze hebben meer zin in vers groen dat ze van de grond schrapen. Ondanks de safaridrukte, hebben we bepaald geen spijt dat we dit fantastische park bezocht hebben: ’t was het geld en de moeite dubbel en dwars waard….

De temperaturen lopen hier inmiddels op tot 32 graden…toch behoorlijk warm…overmorgen naar het plaatsje Tangalle: aan zee, aan het strand…ja, ja jaloersmakend….nu op naar het zwembad en de mojito’s bij ons Guesthouse….