Hongerige apen, bittere thee en steile hellingen

Zondag 26 januari, dag van vertrek naar bergdorp Ella. Zeven uur ‘’s morgens hebben we alles startklaar in afwachting van de tuktukchauffeur die onze tuktuk 136 km verder over steile hellingen naar Ella zal rijden. 7.15 uur…7.30 uur..geen tuktukchauffeur…maar ’s even bellen want we moeten om 7.45 uur bij het treinstation zijn. ‘Aaah, mister Peter, I’m waiting for you at the railwaystation’……ok, dat was niet afgesproken maar goed, we sprinten snel naar onze tuktuk..shit..rechterspiegel gestolen…nou ja… tuktukken maar naar het treinstation. Zo’n 10 minuten later komen we aan en ja hoor, Azaad, onze chauffeur staat ons glimlachend zwaaiend op te wachten…We vergeven ‘m de vergissing.

We haasten ons naar binnen want we hebben nog steeds geen treinkaartjes en op=op, denken we…Maar we zijn op tijd en voor 1200 roepies ( € 4,- ) bemachtigen we bij de vriendelijke loketbeambte twee kaartjes. We hebben helaas geen gereserveerde zitplaats kunnen krijgen want die kaartjes zijn al maanden van tevoren door de grote reisbureaus opgekocht. De reizigers die deze tickets hebben gekocht, betalen maar liefst € 71,- per persoon. Vandaar dan ook dat veel toeristen net zoals wij ‘’s morgens via het gewone loket een ticket proberen te bemachtigen. En op aantallen zit blijkbaar geen limiet want in de trein is ’t een gedrang van jewelste, waarbij ook nog allerlei verkopers van etenswaren zich een weg tussen de mensen proberen te banen. Er zitten nog net geen mensen op het dak van de wagon, zoals we in India wel gezien hebben.Wij hebben aanvankelijk geen zitplaats maar al gauw schuift een Sri Lankaanse oma met een kleinkind wat op waardoor ze met z’n drieën , Dinie met een halve bil , op de tweezitsbank kunnen zitten. Voor mij was t allemaal wat minder fortuinlijk want ik moest zo’n vier uur van de zeven uur durende treinrit staan ( ik mocht nog een uurtje de plaats innemen van een beleefde Sri Lankaan). Pas het laatste uur konden we gerieflijk met z’n tweetjes zitten.

De treinrit zelf is fantastisch: omdat de treinroute zich grotendeels op zo’n 1600 meter hoogte bevindt, heb je voortdurend fantastische vergezichten met duizenden theeplantages waarop vrouwen met kleurige manden aan het theeblaadjes plukken zijn. In de trein zijn alle ramen open en je kunt de deuren gewoon openen en lekker op het trapje gaan zitten. ’t Is wel uitkijken geblazen want takken, palen en andere obstakels bevinden zich vlak langs de rails. Veel mensen zwaaien naar ons ( nou ja, naar alle treinpassagiers), wat ook een goed beeld geeft van de vriendelijkheid van de Sri Lankanen.

Na ruim zeven uur komen we aan in Ella. Afgesproken is dat Azaad eerst onze koffers naar het hotel brengt en daarna ons ophaalt van het treinstation. De tuktuk is immers een stuk sneller dan onze boemeltrein. We zoeken het parkeerterrein met alle tuktukjes af.Geen tuktukje met Azaad… maar weer ’s bellen….Ik krijg een onverstaanbaar antwoord en via een behulpzame Sri Lankaan hoor ik dat Azaad geen tuktuk meer heeft….. Geen tuktuk meer? …En onze bagage dan? ….We besluiten maar gewoon naar ons hotel te gaan…en dan zien we wel verder.

Ons hotel, Ella Country House, ligt vlakbij het centrum van het levendige Ella, we krijgen een fantastische kamer met uitzicht op de magnifieke bergen rondom. En weer stelt Azaad ons voor een verrassing: onze tuktuk staat schoongemaakt en voorzien van nieuwe buitenspiegel bij ons Country House. Azaad we vergeven je alweer alles.

De volgende ochtend worden we al vroeg wakker van een hoop lawaai op het golfplatendak. Zullen wel apen zijn, concluderen we al snel als ervaren tropengangers. En inderdaad: op het balkon zitten ze al klaar, blijkbaar in afwachting van ons ontbijt. Dat ontbijt bestaat hier steevast uit veel fruit, iets waar ze gek op zijn. Toch bijzonder: dat wakker worden met uitzicht op imposant gebergte en apen voor ’t raam. Dat dat ook minder leuk kan zijn, merken we even later, als ons ontbijt inderdaad op ’t tafeltje op ons balkon staat. Ik zie die nieuwsgierige apen wel maar denk ze makkelijk weg te kunnen jagen. Dat blijkt een illusie, zo vertelt ons de Sri Lankaanse ontbijtbrenger. Ze grijpen t gewoon van je bord en vallen je aan als je ze weg probeert te jagen. Op advies van de ervaren bediende dus toch maar binnen gegeten. Na het ontbijt blijken ze allemaal weg te zijn….slimme aapjes….

Overigens valt ons telkens weer de tolerante houding van de Sri Lankezen tegenover dieren op. Terwijl olifanten soms dwars door de, met noeste arbeid, ingeplante rijstvelden baggeren, verklaren sommigen aan ons: ‘Ja, het is ook hun land!’ Wel verjagen ze de olifanten vaak met knallen en veel lawaai. Hetzelfde geldt voor de houding tegenover apen: ze worden wel met stokken weggejaagd maar niet doodgeschoten of, zoals sommige Nederlanders dat voorstellen met wolven, met paintballgeweren beschoten. Ook de apen maken deel uit van het leven….

Maandag relaxen we wat en verkennen het drukke Ella, dat weinig oorspronkelijks meer lijkt te hebben. Het stadje is echt een toeristische hub geworden met leuke restaurantjes, barretjes en veel winkeltjes met kunstobjecten van dertien in een dozijn.

Dinsdag 28 januari hebben we de ‘Nine Arches Bridge’, ( de negen bogen brug) op de planning staan. Gedeeltelijk kunnen we met onze trouwe tuktuk, maar het laatste stuk is het lopen geblazen : hartstikke steil. We komen onszelf behoorlijk tegen: ik met m’n hoogtevrees, Dinie met een gebrek aan conditie. We hoopten op de spoorbaan zelf uit te komen maar dat was ijdele hoop. We bleken het verkeerde wandelpad te hebben genomen, waardoor we 150 meter te hoog uitkwamen. Maar het voordeel was dat we een prachtig uitzicht op deze bijzondere brug hadden. De spoorbaan stond warempel vol met toeristen ( die dus wel het goede wandelpad hadden genomen), die, net als wij, op de trein wachten. Om twaalf uur precies hoorden we de trein, die hard fluitend zijn komst aankondigde. Toeristen gingen snel opzij, terwijl de volle trein uiterst langzaam de brug op reed. Ook deze trein zat vol nieuwsgierige toeristen, die een klein stukje meereden, om vanuit de trein de ‘Nine Arches Bridge’ te bewonderen. Wij zaten vanaf onze hoogte eerste rang.

Na de brug wilden we een bezoek brengen aan een ‘ Tea-factory’. Ons guesthouse, het Ella Country House, had ons er één aangeraden want het barst hier van de theeplantages:de ‘UVA Halpewatta Tea Factory’. We hadden de locatie via Google Maps al snel gevonden. ‘Ligt behoorlijk hoog’, dachten we nog. En dat bleek ook inderdaad zo te zijn. De weg er naar toe was smal en ongelooflijk steil, we schatten zo’n 35% helling af en toe. Ons tuktukje kon het maar net aan: vol gas in de één en hopen dat ie ’t zou halen. Nou, dat deed ie maar ik had ’t zweet in m’n handen staan. De Teafactory zelf was interessant , een vriendelijke local leidde ons langs alle machines en legde het hele droogproces uit. Ook de pluk blijkt niet willekeurig: hoe hoger de geplukte blaadjes aan de plant zitten, hoe hoger de theekwaliteit want in de groeitoppen zitten de meeste mineralen, aldus onze voorlichter. We kregen nog een proeverij van theesoorten die steeds bitterder en dus zuiverder waren. Helaas , zonder suiker of honing, vind ik thee maar niets. Moe maar volgegoten met nieuwe thee-info tuktukten we weer de steile hellingen af…ook alweer een uitdaging..die sterke dalingen… in Ella maar even de spanningen met een biertje afschuimen……