Tamildorp en rotzooi, moessonregen en olifanten

Zo, na 112 km tuffen in onze tuktuk zijn we aangekomen in de kustplaats Trincomalee. We hebben een heerlijk huisje, zo aan het strand. Het is weliswaar nog moessontijd en dat betekent dat de regen af en toe met bakken uit de hemel komt maar de temperatuur is zo’n 27 graden en dan is ’t allemaal prima te doen. Het strand ligt hier werkelijk bezaaid met allerhande plastic, niemand die het opruimt. Honderd meter verder ligt een Tamil vissersdorp en daar is ’t helemaal bar en boos: een enorme rotzooi…Een bizar kleurige hindoe-tempel completeert het beeld. Voor ons resort ( ja,ja, effe luxe doen voor €50 per dag) is t strand gelukkig wel opgeruimd. Eindelijk kunnen we hier warm douchen, tot nu toe was de douche altijd koud..niet zo erg als het buiten 30 graden is..We relaxen nu even want de afgelopen dagen waren best heftig en we willen alles wat we gezien en beleefd hebben even op ons laten inwerken. Zoals gezegd, dit is Tamil- gebied ( de Tamils maken 18% van de bevolking uit, de rest is Singalees). Tot 2009 vochten de Tamil-tijgers o.a. hier in Trincomalee voor onafhankelijkheid maar ze moesten het uiteindelijk afleggen tegen het, door Singalezen gedomineerde, regeringsleger. Hoewel we in het Tamildorpje , hier naast de deur, werden uitgenodigd, hebben we dat maar even afgeslagen: we zagen de armoedige hutjes waarin ook deze vissers wonen en we hebben, hoe banaal misschien ook, even genoeg leed en armoede gezien. Vandaag, donderdag worden we gewekt door het bulderen van de zee: een warme wind stuwt de golven op en het watergeweld is indrukwekkend. Ook de vissers durven niet de zee op met hun kleine bootjes want de kust zit hier ook vol rotspunten die soms waarschuwend boven de woeste golven uitsteken. Opvallend is hoe de zee het strand afkalft, waarschijnlijk wordt dit door de stijgende zeespiegel steeds erger. Bij het Tamildorp is de vloedlijn de eerste huisjes tot op een meter genaderd, zandzakken beschermen de onderkomens nog enigszins maar vermoedelijk niet voor lang. Ik vermoed dat sommige hutjes bij de eerstvolgende storm de zee worden ingesleurd. ’s Middags zijn we de ‘stad’ ingetukt. Nou ja, Trincomalee is meer een zeer langgerekt dorp met honderden piepkleine winkeltjes. Het geheel wordt gedomineerd door het oorspronkelijk Nederlandse fort Frederik, waarin de aanzienlijke kanonnen nog te bewonderen zijn. Meer interessant is echter de imposante hindoetempel die achter het fort op een heuvel ligt. Voorzien van kleurige beenbedekking (tempeldoek) hebben we het interieur bewonderd: bizar en kleurig én drukbezocht door gelovige hindoes, die fruit offeren en rondjes maken met een, van brandend aanmaakblokje voorziene, kokosnoot. Het hindoeïsme kent zoveel goden dat er voor ons geen wijs uit te maken is maar interessant blijft ‘t. Hier in Trincomalee komen we echt weer even tot rust.

Het is zaterdag, onze vertrekdag naar Sigiriya, een plattelandsdorp in het binnenland vlakbij de beroemde grotten van Dambula en de nog bekendere Lionsrock. Er wordt maar liefst 57 mm regen verwacht en we besluiten vroeg te vertrekken want ‘’s morgens is het meestal droog. Ons tuktukje heeft het tot nu toe prima gedaan dus we hebben er alle vertrouwen in dat hij ons de volgende 110 km niet in de steek zal laten. Om 8.15 uur toeken we het hek uit en rijden we door grote plassen ( t regent ‘’s nachts vaak)op een modderig pad naar de verharde weg. Zelfs de zon laat zich zien. De weg naar Sigiriya gaat door een prachtig groen landschap met rijstvelden omzoomd door palmen. Af en toe staan er grote borden langs de weg waarop gewaarschuwd wordt voor wilde olifanten, die hier volop schijnen te zitten. We hebben de filmpjes waarop hongerige olifanten zelfs tuktuks tegen houden op zoek naar eten, goed bekeken en weten hoe we uit zo’n situatie moeten komen. Maar voorlopig laten deze dieren zich niet zien: alles is fris groen, er is voldoende voedsel voor ze. Sri Lankanen zwaaien lachend naar ons:toeristen in een tuktuk zijn nog geen alledaags verschijnsel. Andere toeristen spreken ons aan: wat een goed idee …wij durfden het niet vanwege het chaotische verkeer., horen we. Nou, wij zijn al volkomen gewend aan onze mede-weggebruikers, we crossen overal gewoon tussendoor. Onderweg naar Sigiriya zien we plotseling overal gigantische olifantendrollen..zou het dan toch ??? Even later tikt Dinie me op de schouder: daar zit een hele kudde…en ja hoor, zo’n 50 meter van de weg zien we de grijze kolossen tussen het hoge gras. Ik laat voor de zekerheid m’n tuktukmotor lopen maar de olifanten hebben totaal geen belangstelling voor ons….gelukkig maar. Na deze ontmoeting met de Sri Lankaanse dikhuiden rijden we door, we zijn niet zo ver van ons doel af :The Hideout Villa in Sigiriya, dat inderdaad ergens verscholen midden op het platteland ligt. Ik kijk bezorgd op de benzinemeter die al in het rood staat..ik heb nog wat reserve maar ik ben bang dat ik zo met een lege tank sta. Dan passeren we een heel klein dorpje en ik vraag maar ’s naar een benzinestation…geen probleem..er wordt gewezen naar een klein winkeltje waar ik flessen benzine kan kopen..mooi, ook weer opgelost. Met een zorg minder rijden we verder tot we door Google Maps een bijzonder slecht weggetje in worden gewezen. Nog 1 kilometer geeft het programma aan ..maar wat voor kilometer..een onverharde weg vol diepe plassen en modder met soms aan zijkant twee meter onder ons snelstromend water. We moéten deze weg nemen, beseffen we, dus dan maar vol gas de plassen door..we slippen alle kanten op maar komen uiteindelijk bij ons Guesthouse….een paradijsje midden tussen de rijstvelden.En prompt begint het te hozen……we zijn precies op tijd binnen.

Het is zondag 19 januari, de hemel stort een onvoorstelbare hoeveelheid water over ons uit. In Nederland zou bij deze hoeveelheden code rood worden uitgeroepen, talloze kelders zouden onderlopen, rivieren buiten hun oevers treden…maar hier absorbeert de grond blijkbaar alles…nou ja, de niet-verharde wegen veranderen wel in modderpaden met plassen van een onvoorspelbare diepte. Ondanks de regen besluiten we de gouden tempel en de grottempel in Dambulla te gaan bezoeken. ’t Is tenslotte maar 12 km verderop. De tuktuk blijkt alle omstandigheden aan te kunnen. De enorme gouden Boeddha torent overal bovenuit, imposant en overheersend. De grottempel is nog eens 400 meter hoger en, ondanks de gladde trappen, besluiten we naar boven te klimmen. Tja, dan merk je dat je met 73 jaar toch wat moet inleveren…kletsnat..ditmaal van het zweet en niet van de regen komen we uiteindelijk boven. ‘Ticket, sir? Vraagt een geüniformeerd Sri Lankaanse me. ‘Ticket ?’ Ik heb helemaal geen ticketoffice gezien! ‘Yes sir, at the beginning of the stairs’. Jaaa, me hoela, weer helemaal naar beneden…Ik ga de discussie met de man aan en na enig aandringen, en uiteraard een betaling, krijgen we toch toegang. De Dambulla- tempel bestaat uit meerdere grotten, geheel volgeschilderd met boeddhistische taferelen en tientallen Boeddha-beelden. Mooi maar we worden langzamerhand Boeddha-moe. Ik ga even de grot uit en zie een aap in een raamopening naast een bordje ‘ DO NOT sit here’.Leuk fotootje lijkt me maar terwijl ik m’n fototoestel pak, valt de aap me aan. Ik laat m’n paraplu automatisch openklappen waardoor de aap gelukkig afgeschrikt wordt. Ondertussen regent het onophoudelijk en na het verlaten van de tempel tuffen we weer snel naar ons onderkomen….hopelijk krijgen we morgen een droge dag.