Onbedwingbare rots en stelende apen

Maandag 20 januari, het is warempel droog. We willen eigenlijk de beroemde Lion Rock in Sigiriya beklimmen, vanwaar je een prachtig uitzicht over de groene omgeving hebt. Van mede-reizigers krijgen we echter de info dat ze daar maar liefst 30 dollar per persoon voor vragen. Voor Sri Lankaanse begrippen een exorbitant bedrag. En dat terwijl maar 1 km daar vandaan een andere, even hoge, rots boven het landschap uitsteekt met een minstens zo mooie view: de Pidurangala Rock. En de toegang daar kost slechts 3 dollar. Als echte Hollander, die op de kleintjes let, kiezen we dus voor die goedkopere versie.

Hier eenmaal aangekomen, over alweer een zeer modderige jungleweg, merken we dat het ook daar behoorlijk gehoost heeft: het water stroomt van de toch al gammele trappen naar beneden en maakt alles uiterst glibberig. Ook speelt mijn hoogtevrees weer behoorlijk op omdat de klim fors is, over rotsen loopt en er geen of een te lage leuning is om je aan vast te houden. Halverwege de klim merken we dat deze rots toch letterlijk te hoog gegrepen voor ons is, zeker als afdalers ons vertellen dat ’t hogerop écht klimmen wordt. Mijn poloshirt is inmiddels doorweekt van transpiratie en we besluiten ’t voor gezien te houden. ’t Risico van vallen is te groot….jammer……

Rondtoerend met onze trouwe tuktuk komen we even later op een prachtig plekje met uitzicht op de, voor ons onneembare, rocks. Een ,aan een ketting vastgelegde, olifant vormt etend van een palmblad de voorgrond. Een oppasser haast zich naar ons toe, in de hoop, ons een olifantenritje te kunnen verkopen. Maar we zien deze prachtige dieren liever vrij en in ’t wild: dus voor ons geen toeristisch ritje op dit zichtbaar mishandelde dier meer. Na een bezoek aan een houtbewerkingsfabriekje, waar houtsnijders aan prachtige maar helaas niet al te originele beelden werken, toektoeken we weer naar ons onderkomen om de laatste uren van een waterig tropisch zonnetje bij het hemelsblauwe zwembad te genieten.

Het is alweer dinsdag 21 januari. De regen komt alweer met bakken uit de hemel. In Nederland is de jaarlijkse neerslag maximaal zo’n 900 mm per jaar, hier echter 2000 mm, waarvan het meeste natuurlijk valt in de moessonperiode. Januari en februari zijn de droogste maanden en dus het meest geschikt voor tuktuktravels zoals wij die ondernemen. Tja, klimaatverandering gooit echter alles in de war, hoewel Trump en consorten daar om economische redenen helemaal niet in geloven. Ook de Sri Lankanen vertellen ons dat de regenval dit jaar toch wel opmerkelijk veel is. Nou, dat merken we…in het oosten en midden van het land hebben we nog geen droge dag meegemaakt……

Woensdag 22 januari, onze vertrekdag uit Sigiriya. We hebben weer bijna 100 km voor de boeg naar de heuvelachtige omgeving van Kandy. En inmiddels hebben we alle vertrouwen in onze tuktuk, die ook flinke hellingen zonder problemen optuft. Naarmate we dichter bij de provinciehoofdstad Kandy komen, wordt het verkeer drukker. Het is vooral oppassen voor bussen van het openbaar vervoer, die hard, vaak té hard rijden, en alles en iedereen van de weg drukken. Maar, zoals al eerder gezegd, we zijn inmiddels gewend aan de verkeerschaos in drukkere steden en draaien onze hand er niet meer voor om. Na een paar uur staan we dan ook voor de deur van ons hotel, waar we voor kleine meerprijs een prachtige kamer met uitzicht op het Kandy-lake’ hebben. Bij aankomst worden we meteen bestolen: voordat we ’t ook maar door hebben, springen drie apen onze tuktuk in en grijpen een zak met mandarijnen. Potverdrie, al ons fruit weg…nou ja, al het andere vonden ze blijkbaar niet interessant…..

Kandy is voor ons bekend terrein: ik kwam hier voor het eerst in m’n eentje in 2005 ( sabbatical vakantie) en samen waren we hier in 2018, toen we de vakantie plotseling moesten afbreken omdat mijn moeder was overleden. Het is een drukke stad, die in de loop der jaren nog drukker is geworden. Voor toeristen is de stad een ‘must-see’. Het belangrijkste attractiepunt is de tempel van de Heilige Tand. De Tempel van de Tand in Kandy herbergt het meest heilige en belangrijkste overblijfsel van Boeddha, namelijk de linker bovenste hoektand van de Heer Boeddha. Dit kostbare relikwie trekt elke dag honderden gelovigen. Vanwege deze tempel staat Kandy dan ook op de Werelderfgoedlijst. Volgens de legende werd de tand van Boeddha, na de verbranding van Boeddha, uit het as gehaald. De tand werd vervolgens in 313 na Christus van India naar Sri Lanka gesmokkeld, verborgen in het haar van prinses Hemamali. Zij vluchtte destijds voor het hindoe-leger die het koninkrijk van haar vader in India belegerde. De Tand werd meteen een uiterst heilig object en werd tentoongesteld tijdens speciale gelegenheden. De Tand is sindsdien in verschillende tempels in Sri Lanka bewaard gebleven. De bewaarplaats van het relikwie werd het symbool voor het recht om te regeren. Het was de Koninklijke taak om te zorgen dat het relikwie goed werd bewaakt. De Tempel van de Tand werd dan ook telkens dicht bij de koninklijke woningen gebouwd.De Tand werd overgebracht naar Kandytoen het de nieuwe hoofdstad van Sri Lanka werd. Van 1592 tot 1815 was Kandy de hoofdstad van het Singalese koninkrijk en was daarmee de laatste koningsstad. Nu is die heilige tand voor ons niet zo interessant, het is een stukje persoonsverering van Boeddha, die dat zelf eigenlijk helemaal niet wilde. Mensen hebben blijkbaar behoefte aan ‘goden’ , tot wie ze kunnen bidden en aan wie ze hun zielenroerselen kunnen toevertrouwen dus worden ‘goden’ gecreëerd. Hoewel we de tempel al ’s bewonderd hebben, denken we er de tweede keer toch met andere ogen naar te kunnen kijken dus een bezoek staat op ons ‘todo-lijstje’ .

Terwijl honderden ‘flying dogs’ ( heel grote vleermuizen met een soort hondenkop) in de schemer boven ons hoofd naar hun foerageerplekken vliegen, genieten wij van een wijntje op het balkon….