Zee, schildpadden en perahera-festival in Mirissa

Het is alweer maandag 10 februari, de zon staat alweer vol belofte aan de hemel. We kijken uit over een rustige baai bij het plaatsje Mirissa, vissers in hele smalle bootjes met een uitstekende drijver aan één kant bepalen het schilderachtige uitzicht. Alweer tientallen kilometers verder. Gisteren zijn we door het werkelijk prachtige binnenland naar dit kustplaatsje getuktukt. Verschillende malen zijn we gestopt om de groen weelderige omgeving ‘in te drinken’: de groen wuivende rijstvelden met palmen zijn zo mooi om te zien dat we deze herinnering zo vast mogelijk in ons geheugen willen opslaan. En dat in de wetenschap dat we er thuis al snel heimwee naar zullen krijgen.

Mirissa is een vrij toeristisch plaatsje, zoals er zoveel zijn aan deze kust. Het heeft echter een mooi strand, waarvan het ‘Turtle-beach’ , waar wij zijn neergestreken, één van de bekendste maar niet de druksteis. Gelukkig hebben we nu een kamer op een eerste verdieping met alle voorzieningen, inclusief warm water, wat ook een verademing is na de primitieve toestanden in de met palmen omzoomde ‘cabane ‘ in Tangalle.We zaten daar pal aan het strand en de woeste ononderbroken oceaanbranding maakte ons, zonder dat we dat eigenlijk beseften, toch enigszins onrustig. We hebben veel verhalen gehoord over de verwoestende tsunami tijdens de kerstdagen in 2004, waarbij alleen al in Sri Lanka zo’n 30.000 mensen zijn omgekomen. Toen het water zich terugtrok, wisten de mensen niet wat er daadwerkelijk aankwam. Integendeel, zo hoorden we : mensen liepen naar het drooggevallen gedeelte om de spartelende vissen te pakken sommigen begonnen zelfs een stukje land ‘af te palen’ , dat ze mogelijk als toekomstig eigendom konden claimen. Dat idee spatte natuurlijk direct uit elkaar toen ze in de verte de enorme tsunamigolf aan zagen komen. We hebben mensen gesproken die vertelden dat hun ouders naar de markt waren toen ze overvallen werden door het water, dat met zo’n kracht alles met zich meetrok dat ook zij dat niet overleefden. Opmerkelijk was dat de wilde dieren aan de kust blijkbaar een voorgevoel hadden en tijdig dieper het binnenland waren ingetrokken….Het verklaart enigszins onze onrust bij het voortdurende geweld van de grote brandingsgolven als je in een gammel hutje op het strand bivakkeert.

Er is nu overigens, zo wordt ons verteld, een waarschuwingssysteem dat kustbewoners minstens 40 minuten tevoren moet waarschuwen als er een tsunami op komst is. Maar ja, we weten dat in deze landen niet alles werkt zoals het zou moeten werken…

Met dat laatste worden we direct geconfronteerd als we aankomen bij ons onderkomen: de elektriciteit is uitgevallen. En dat niet alleen in Mirissa maar blijkbaar in de hele regio Galle, waar wij nu zitten. Oorzaak: een aap die had huisgehouden in een transformatorstation. Dit laatste hoorden we overigens via het Nederlandse nieuws. Zowel vrienden als onze zoon Arjen stuurden ons hierover het Nu.nl-bericht door. Zelfs het vliegverkeer in onze zuidelijke regio moest tijdelijk worden stilgelegd. ’s Avonds was alles weer hersteld. Ik vrees dat de aap er meer last van heeft gehad.

Vanmorgen even weer de olie gecontroleerd: zwart! Potdorie, we dachten dat bij de servicebeurt in Kandy de olie was ververst. Nee dus. Ik moest dus op zoek naar een tuktuk-garage. Nou is de weg vragen in Sri Lanka wel een probleem. Aziaten ervaren het vaak als onbeleefd als ze geen antwoord op een vraag kunnen geven, Gevolg: ze zeggen maar wat en sturen je alle kanten, vaak tegengesteld, op. Het duurde dus wel even voor ik zo’n garage had gevonden. Op een gegeven moment stopte ik bij een aantal jonge knapen langs de weg die me vertelden dat ik aan het goede adres was ( maar ik zag niets van een garage of iets wat daarop leek). ‘Nee , zet ‘m daar maar neer, en kom binnen. Uiterst twijfelend liep ik mee…zo een kapperszaak in waar mij direct een stoel werd aangewezen. Toen ik in lachen uitbarstte, begrepen ze dat ik iets heel anders bedoelde. Gelukkig bleek er honderd meter verder werkelijk een tuktuk-garage te zitten…

Onze stek aan de Turtle-beach ( schildpaddenstrand) doet z’n naam overigens eer aan. Ik was al twee dagen aan het snorkelen in de hoop om zeeschildpadden te zien maar tot nu toe tevergeefs. Vandaag, dinsdag 11 februari: springvloed en wat meer golfslag maakt het zicht onder water minder…maar plotseling zie ik een schaduw van een schildpad onder me zwemmen. Ik probeer ‘m te volgen maar raak ‘m door het troebele water snel kwijt. Er komt opeens wel een donkere wolk op me af. Wat is dat nu weer? Het blijkt een grote school met duizenden vissen te zijn. De wolk doet even wat beangstigend aan maar de vissen schieten gewoon opzij als je beweegt. In Indonesië heb ik een keer hetzelfde meegemaakt ( tijdens een duik met flessen)met een school barracuda’s die in een bolvorm zwommen. Ook aanvankelijk beangstigend, vooral omdat die barracuda’s aanzienlijk groter waren en meer voorzien van scherpe tanden. Liep ook prima af..heb ze daarna alleen nog maar op m’n bord gehad.

Ik zwem in de richting van een paar rotsen…en verdomd, daar blijken meerdere groene zeeschildpadden te zitten. Fantastisch! Ik ga snel het water uit om Dinie er opmerkzaam op te maken: er zwemt er zelfs één op nog geen meter van onze voeten. Een exemplaar van maar liefst 75 cm. Ze zitten rond de rotsen omdat daar blijkbaar voedsel te vinden is, wel worden ze voortdurend weggespoeld door de golven maar ze blijven gewoon komen. Mirissa kan niet meer stuk voor ons…..

Woensdag 12 februari. Heel Mirissa maakt zich klaar voor een uitbundig Perahera- festival. Een feestdag of eigenlijk 2 feestdagen waarin met een grootse optocht in traditionele Sri Lankaanse kledij de bescherming en zegen van Boeddha wordt gevraagd. Het feest heeft , net als carnaval bij ons, dus een religieuze achtergrond. Bij ons zijn die religieuze ‘roots’ geheel op de achtergrond geraakt, eigenlijk simpelweg vergeten na de ontkerkelijking. Dat is hier echter niet het geval. Het centrum van het festival is de boeddhistische tempel, waar al dagen tevoren wordt gewerkt aan versieringen ( net als bij ons hele buurten werken aan mooie carnavalswagens). De optocht wordt ook voorafgegaan door een monnik die een heilige relikwie draagt. En eigenlijk betekent Perahera in het Singalees ook ‘processie’. Mirissa was afgeladen vol met kijkers en dat levert natuurlijk problemen op. Bij ons wordt dan de hele weg afgezet en een omleiding georganiseerd. Hier niet. Hier zijn er geen of weinig mogelijkheden voor omleidingen dus ontaardt alles in een gigantische chaos waar een legertje agenten enige orde in probeert te brengen. Wat overigens niet lukt. De optocht zelf was fantastisch, we hadden het idee dat alle inwoners eraan meededen, zoveel dansgroepen, muziekgroepen en mensen in tot de verbeelding sprekende kostuums, deden er aan mee. De mannen leken bij het aanhoudende getrommel wel in trance, zo fanatiek ging het er aan toe. Omstanders en dansers werden gehuld in diverse kleuren rook, mannen met lange zwepen knalden erop los en vertederend waren ook groepen kleinere kinderen in tradionele outfit. De oudere meiden mochten er overigens ook zijn ( beetje vergelijkbaar met onze dansmariekes maar dan knapper ..vind ik) En dat ondanks de warmte: wij puffen hier onder een warmtedeken van 33 graden…….

Er zijn in meerdere Sri Lankaanse plaatsen Peraherafestivals, meestal met volle maan. De bekendste wordt echter in juli/ augustus in Kandy gehouden. Daar komen wel een miljoen bezoekers op af.

Al met al zijn onze stranddagen hier nog behoorlijk belevenisvol. En de komende dagen zitten we nog in Mirissa en daar hebben we, zoals jullie zullen begrijpen, bepaald geen moeite mee…