Bounty stranden en eerste Tuktuk-schade..

En alweer staat er een reisdag op het programma: 75 km van Yala naar het uiterste zuiden van Sri Lanka: Tangalle. Vanaf heden vertoeven we eigenlijk alleen maar aan de zuidelijke stranden, die overigens ook het meest toeristisch zijn. Om de meute te vermijden hebben we gekozen voor apart gelegen guesthouses.

De afstand naar Tangalle is niet overdreven ver dus we vertrekken pas om half tien, uitgezwaaid door het personeel van Yala Peace Guesthouse. We hebben hier een paar prettige dagen doorgebracht en zijn vrienden geworden met een Duits echtpaar, dat zich verbaasd afvroeg hoe wij dat durfden: op een tuktuk heel Sri Lanka door tuffen. ‘Toll’, reageerden ze maar verklaarden het zelf niet aan te durven vanwege het chaotische verkeer. Wij denken dat iedereen dit kan: aan dat verkeer wen je heel snel. Ook zijn wij bepaald niet de enigen : we zijn behoorlijk wat Europeanen tegen gekomen die hetzelfde doen….alleen waren die een stuk jonger. Nou ja, op de site van tuktukrental bleek ook een 80-jarige ondernemende opa Sri Lanka rond te toeren op dit volkse vervoermiddel.

De tocht naar Tangalle gaat vlot. De groene rijstvelden, palmen en talrijke bananenplantages vormen de idyllische achtergrond van onze rit. Gedeeltelijk nemen we zelfs een vierbaanssnelweg waarop nauwelijks auto’s rijden. Ik kan m’n hart ophalen: gashendel d’r op en 50 km per uur zeker. Toch vinden we onze tuktuk wat minder goed lopen, hij hapert af en toe. We halen onze bestemming echter en maken direct een afspraak voor een flinke servicebeurt. We hebben er tenslotte inmiddels ruim 1000 km op zitten.

We staan wel even paf van ons nieuwe onderkomen in Tangalle: een hut met palmbladerendak, pal aan het strand, een bed met bijzonder dun matras van , 1,20 meter breed. De muren vormen een raamwerk van balkjes met aan de binnenkant gevlochten palmbladeren en zeildoek, dat opbolt door de wind. De verlichting bestaat uit een aantal peertjes, sommige groen, andere blauw maar gelukkig ook gewoon licht. De hut heeft een overdekte balustrade aan de zeekant waardoor je ‘s avonds heerlijk kunt genieten van het ruisen van de golfslag. Wel is ons huisje voorzien van douche en toilet, die min of meer buiten de hut zijn gemaakt . In de hut is t vrij donker omdat er verder geen ramen in zitten en omdat ’t bovendien allemaal vrij krapjes is, raken we nogal ’s wat kwijt. Nou ja, een beetje primitief maar , bedenken we, nog altijd een stuk luxueuzer dat de omstandigheden waaronder de meeste mensen hier leven.

Donderdag besluiten we Tangalle ’s te gaan bekijken. ’t Blijkt een vrij oninteressant plaatsje, dat zijn bekendheid uitsluitend dankt aan de prachtige stranden. Het centrum is, zoals alle centra hier, een onoverzichtelijke opeenhoping van kleine winkeltjes en marktjes. Ons tuktukje, die het, na een servicebeurt, weer doet als een zonnetje, heb ik tussen andere tuktukjes geparkeerd. We hebben ’t allemaal al snel gezien en willen weer snel naar onze ‘cabane’. Ik wil wegrijden en hoor gekraak. O jee, zo’n tuktuk loopt, doordat het één wiel voor heeft en twee achter met bovendien uitstekende spatborden, taps toe. En ik heb blijkbaar de bocht te krap genomen en daarmee een andere tuktuk geramd. Onze ervaring is dat je zoiets onmiddellijk met de tegenpartij moet regelen. En dat doen we dus. De schade: 2000 roepies oftewel € 8,- . Ik betaal meteen en ben daarmee een aangesnelde politie-agent voor. Deze wordt meteen weggewimpeld door de omstanders. Zaak gesloten en naar tevredenheid opgelost ! Als je dit soort zaken niet onmiddellijk afhandelt, krijg je ook nog te maken met boetes en politie, die ook een graantje wil meepikken.

We besluiten het geheel af te ronden met een paar mojito’s, inmiddels ons favoriete drankje hier. We laten ons overhalen om ook meteen in het gezellige strandtentje te eten. De restauranteigenaar heeft vis en laat meteen zien hoe groot: een vis van zo’n 75 centimeter, een ‘dolphinvis’. We zoeken t even op: een goudmakreel ook dorado genoemd. We denken nog: die krijgen we nooit op…en dat blijkt waar. Het enorme beest is hartstikke lekker maar veel te groot voor ons beiden. ’t Is zonde maar we laten de ruime restanten aan de eigenaar. En de kosten van zo’n bacchanaal ? 4800 roepies inclusief twee grote mojito’s oftewel zo’n 18 euro. Daar kun je nog ’s voor uit eten gaan…

Al sinds ons onderkomen in Yala, waar een airco de temperatuur in onze kamer op 23 graden houdt, heb ik een verkoudheid onder de leden. Vermoedelijk door de temperatuurverschillen buiten 33 graden en binnen 23 graden. Ook Dinie heeft daar last van gehad maar haar ijzersterke lichaam heeft ’t inmiddels onder de knie. Bij mij speelt de laatste dagen een flinke koorts op: ruim boven de 38 graden. Blijkbaar blijven wij hier ook niet verschoont van een soort tropische griep.

Lieve mensen, de laatste weken zullen onze reisberichten met wat grotere tussenpozen verschijnen. Simpelweg omdat we nu aan zee minder actief zijn. Zondag verkassen we weer naar de volgende strandplaats: Mirissa. Wel krijgen we hier aan de zuidkust steeds meer verhalen te horen over de tsunami met kerst 2004: dramatische familieverhalen maar ook verhalen van mensen, die ondanks hun angst voor de onverbiddelijke woestheid van de zee, weer de draad hebben opgepakt. Daarover meer in het volgende blog…